Jij hebt toch ook je grenzen?
Ik hoor je wel, maar laat je
niet binnen met jouw gevoelens
omdat er geen plaats voor is

Je zult eerst genoeg liefde
bij mij moeten winnen
als paspoort, en dan nog
kom je misschien niet verder

dan een wachtkamer
waar je ingesponnen wordt
door het kleverige rag
van mijn gevoelens

Als kind heb ik geleerd
dat het zeker niet helpt
om te gaan klieren of kietelen
zodat je maar moet denken

dat ik toch wel van je houd

We staan dicht bij elkaar
zonder elkaar aan te raken
dat doen we ondergronds

in het luchtige wormenbed
ver van de kwetterende eksters
op onze armen, de pijlen

van de piepende parkieten
met het nieuws van de dag
en de schreeuwende meeuwen

We doen het in het donker
likken aan elkaars sappen
en verstrengelen ons

Mieren dulden we niet
nergens op onze huid
ze moeten maar elders

waar de feesten zijn
schimmels en luizen in overvloed
niet hier

Hoe goed het ook is
zoals het is, toch verlang ik
te voelen en te laten voelen
dat we intieme vrienden zijn

Mijn ziel heeft een tedere huid
wanneer we lijfelijk de liefde
voelen die we voelen
en de heftige hartstocht

glimlachen we erbij
Mijn huid heeft handen
voor intimiteit, voor jou
stevig tegen mij aan

vingertoppen voor
het voorzichtig ontzien
van de broze plekken
en innige tevredenheid

Nu elke dag ertoe doet
tellen alleen ervaringen:
nieuwe activiteiten
volle teugen schoonheid

en aandacht voor mij
De rest ruim ik op
Wat ik jaren heb bewaard
gooi ik netjes weg

in cadeaupapier
of ik vouw er bloemen van
die zullen verstoffen
ter nagedachtenis

aan mijn gezelschap
onze ontmoetingen
die niet kunnen wachten
We geven elkaar

deze dag, alles
wat tussen mensen intiem
kan zijn in het verstrijken
van een doodgewone dag

Ik doe de leuke dingen
die iedereen zegt
te willen doen, met jou
en jou en jou en jou

Kom je, ik wil vandaag
weer naar je kijken
met je lachen
en naar je luisteren

Kom, loop rond
in mijn huis, laat me
naar je kijken, de stap opzij
de spanning van jouw billen

en jouw lippen
die me zullen kussen
jouw handen die alles mogen
doen waarnaar ik verlang

Ik zal je niet overvragen
je hoeft je niet te binden
niet voor langer dan ik leef
niet aan wat je vreest

Je hoeft niet voor me te zorgen
laat me maar met rust
wanneer ik ziek ben
Het is genoeg

dat je aan mij denkt

Van alles kan ik niet meer
spontaan doen, omzichtig
raak ik mezelf aan en jou
laat ik liever kijken

dan doen, maar soms
wekt de tinteling van jouw
streling steeds dieper in mij
onvervulbare behoeften

Ze liggen in mijn cellen
te slapen, nog steeds
verlangend jou te bespringen
maar jouw handen weren mij

uit voorzorg af, zo teer
zijn onze huid en onze botten
zo pijnlijk kan het zijn
om te wensen jong te zijn

Terwijl jij kopjes klaarzet
in de keuken en het water begint
te zingen, snuif ik de geuren op
om ze te onthouden, streel ik
het warme fluweel van de divan

en voel ik de veerkracht
van jouw matras, voel ik hoe
ik me naakt als mijn hand
zou uitstrekken
op het gladde laken

Als jij dan maar niet verliefd wordt
of je gaat uitleven in een fantasie
van wat ik zou begeren, onvervuld
tot jij het eindelijk geeft, en zo
onze vriendschap beëindigt

We kennen elkaar al lang
jij weet wie ik ben
als je in mij komt
om mij, om mij
tot woning te zijn

In de dagelijkse saaie
vertrouwdheid van elkaars
aanwezigheid ligt de voldoening
van het zorgen voor elkaar

aangeraakt en gezien
intiem nabij
de zachte feiten

die ik niet wil bedekken
met opsmuk van woorden
en geleende beelden

Zelfs als ik het wil beschrijven
zijn er grenzen aan wat ik schrijf
en moeten anderen het doen

met onze houding, onze blikken
de toon van onze woorden
en de aandacht die wij geven

Bijna niemand kent ons
We zijn onbekend
zoals bijna alle mensen
alle gewone mensen