Mijn lief, je hoeft me niets te zeggen
je weet dat ik jou beter ken
dan nu, dan jij
verdragen wilt wanneer je denkt
aan haar die jou wel aardig vindt

Jouw woorden zouden niet weerleggen
dat ik dus blijkbaar minder ben
dan nu, dan zij
aan wie je alle aandacht schenkt
omdat je haar zo aardig vindt

Jouw ogen vragen haar om wat
toch beter niet te geven is
dan nu, dan mij
te maken tot herinnering
aan wie jij was, aan ónze band

Je hebt gevoelens opgevat
met meer betekenis
dan nu, dan wij
dan 's nachts het mes dat plotseling
in een droom oplicht in mijn hand

Regen tintelt op het meer
speldenprikken in mijn vel
ik denk jou een tel
onder het gladde water weer
terug

Hoe snel en ver ook het stromen
onder het zand liggen de stenen nog
zwaar en zichtbaar zonder zelfbedrog
Verzonken herinneringen komen
terug

Ik mis jou, onze liefde
gaf zich aan rivieren mee
en deelde zich in de zee
ooit regent ze
terug

Het kan niet en toch
ben je niet bij mij
je voelt niet

wat ik voel en als, als
we elkaar tegenkomen
wie weet waar en hoe
de kans lijkt me klein
kijk je dan snel om

lang genoeg, alsof
je mij niet hebt gezien
of vraag je hoe het gaat
wat ik zoal doe, en alsof
we oude kennissen zijn

wens je me midden op straat
gewoon het allerbeste toe
ooit misschien?

Hij is weg, kwam hij maar terug
Zou hij, misschien, toevallig hier
nu naar deze film zijn gekomen?

Dat ik me omdraai en hij er zit
alleen, net als ik, en nu
we weten hoe het werkt

zouden we er meer van kunnen maken

als hij, als hij
wil en deze kans grijpt
voor de gong gaat, en

als ik, als ik
durf om te kijken
nu het nog pauze is

In de ochtendzon, op het bed
voor het wijd open raam
adem ik de wereld in en
mijn adem de wereld in

ik voel geen liefde meer
van hem, alleen zijn zorgen
praten wil hij niet, het leven
stroomt langs ons heen

hij is een goede man
toch zal ik weggaan
naar een nieuw huis
leeg maar licht en ruim

Wat zijn de grenzen van liefde?
Wat doe je met liefde
die terugslaat

op jezelf, retour afzender?
Moet je weggaan?
Maar hoe ga je weg

bij iemand om wie je geeft?
Je voelt de weerhaken
van je liefde snijden

in je geluk
Je voelt de pijn
van de schaafwonden

de pijn onder het bloed
van je partner
Wat kun je doen

om het beter te maken
als het niet meer past
wat je elkaar te geven hebt?

Er zijn grenzen aan liefde
aan wat je liefde vermag
als er geen bedding is

waarin ze kan stromen
zodat ze opdroogt en
jouw leven verdort

Alles is al gezegd
jij snakt naar goede tijden
net als ik
     Wil je gaan
     slapen bij vrienden?

Je bent bang
dat het niet goed komt
je zou niet weten hoe
     Je gezicht zegt: laat me
     zolang maar met rust

Blijf, we zijn getrouwd
om contact te hebben
dat is normaal
     een intieme harmonie
     van jouw en mijn normaal

Nog steeds ontdekken we
samen stukjes van de wereld
en nieuwe stukjes van onszelf
     nog steeds kunnen we verder
     groeien met elkaar

Ik wil welkom zijn
bij jou, serieus
niet alleen lieve woorden
     zeggen zonder te praten
     over wat we hebben beloofd

Ik wil meer tederheid
dan de verwenbaden
van onstuimige energie
     ik wil onze liefde
     niet klemzetten

op onbereikbare plaatsen

Wanneer de zon nog geen warmte geeft
sta ik op met het dekbed om me heen
en kijk ik half achter het gordijn
de straat in, de eerste mensen

lopen nergens heen, een blokje om
met honden die geuren volgen
Ik vind het altijd eng
of ze me willen bijten

Weer denk ik aan jou, aan de uren
dat ik tussen verwijten en verlangen
half achter het gordijn op je wachtte
in de vensterbank en de straat in keek

Ik kijk naar de honden en ik kijk
naar mijn lege handen
mijn wettelijk lege handen
ongeschonden, niets aan te zien

Alleen uit mijn blote hart
heb je jezelf weggebeten
Het is koud
ik trek het dekbed over me heen

Kom, dit is onze eigen film
we doen het nog een keer
over, denk ik 's nachts

na het plassen, terug in bed
blijf ik het overdoen
maar jij doet niet mee

en ligt daar maar
de slaap te slapen
die ik zo hard nodig heb

Ik wil niet vluchten
maar moeite doen, vechten
voor wie we kunnen zijn

en toch krijg ik het koud
van jou, ik bevries
van een angst die ik niet ken

Mijn hart, de vonken
van verlangen springen niet
over

In ateliers zonder licht
hebben we vogels gemaakt
die niet zingen
vliegers die blaken
maar niet kunnen vliegen
met de snelheid
waarmee licht valt
in de keel
van het teer werkende vuur
Ik dacht een noodpakket
ontdekt te hebben
begraven
in het hart van de maan
plat en veerkrachtig als een schildpad
een pantserdoos
opgehangen
in de mond der duisternis
precieze vreemde tekens
gekerfd in het rugschild
zoet vlees eronder

De vorm
van mijn eigen naam
herkende ik niet

Onze sprei
is een nachtbloem
afhangend
tot op de vloer
daar
zie je jouw ambacht