De groene engel is overal
Ik wil me op haar wreken
maar de paarden briesen

van geluk, oren naar voren
Ik lik aan de stenen
maar ze blijven hard

Ze regenen op me neer
en scheuren
mijn kleren

De mannen kijken weg
Ik kan hen niet geloven
te bitter is de nasmaak

van hun liefde, te hard
om mijn hart de klem
van het recht dat zij preken

alsof ze groene dienaars zijn
van een voorzienigheid
die geen fouten toestaat

Voorzichtig plassen, meisjes aan de ene kant
De jongens doen het om het verst en nonchalant

We zitten in de goot, wat doen mijn billen zeer!
Jeroen duwt zich omhoog, hij houdt het echt niet meer

schuin staat hij achterover, steunend op de pan-
nen van het dak, maar krijgt daar moeie benen van

Zijn moeder maakt zich zorgen, bidt en smeekt
hem: jongen, pas toch op, wat als de beugel breekt?

Dan, dan, ja wat, dan redt je vege lijf het niet
Mijn jongen toch, dan sterf ook ik nog van verdriet

Wat later zit hij schrijlings boven op de nok
Alweer een uur voorbij, beneden slaat de klok

Na wat gesteggel doet Martijn zijn kleren uit
Hij duikt het huis in, maakt er heel wat eten buit

gewassen groente, slappe pizza's, kaas en worst
Wat is dat lekker, nu nog iets voor ieders dorst

We hebben watersnood, waar blijft nu toch de boot?
Kom, actie actie actie, anders gaan we dood!

Ach, ik kan verdrinken
's nachts onder een boom
doodvriezen, alleen

maar verkleumen of geluk hebben
en een plaats bemachtigen
om te slapen in de opvang

onder de honderdbeddendeken
met voor ieder een hoofdgat
lekker warm bij elkaar

Maar dan nog, vanochtend
werd mijn buurman niet wakker
bij de eerste, tweede en derde gong

Spartelend ging hij omhoog
bij het optrekken van de deken
Onder de balken hing hij stil

een mager lijf -- we keken
en heelden voor een halfje
ieder een wierookstokje

Er is geen houvast
in niemands handen
waar het heen gaat

Ga maar eens zitten
langs de promenade
de mensen bekijken

De meesten zijn vrij
en verveeld, niet echt
onderweg, soms moe

soms met kinderen
die van niets weten
samen op vakantie

van sport, spel en school –
jong geleerd, oud gedaan
maar er gebeurt niets

anders dan anders dan
het likken aan een ijsje
gewoon net als vliegen

die je kunt vastpakken
als je handig en snel bent
omdat ze altijd willen eten

en net als vaders en moeders
als hun toekomst alleen nog
zorgelijke wensen hebben

De kapitein zal wel op de hoogte zijn
want hij zegt niets over de situatie
en dat kan van alles betekenen

Er zijn berichten van vrede
en opgeheven blokkades
Ik moet keuzes maken

terwijl ik hier een goed leven heb
met mijn gezin dat vanzelf ontstond
in het huis dat mij is toegewezen

Dus ga ik nu maar naar bed
en voor het slapen maak ik een reis
voorbij het bekende

Alleen overgebleven, trek ik verder
     begeleid door echo's van vertrouwd lachende stemmen
     die de waarheid voor mij verzwijgen

     de stem van de gids die liever thuis blijft
     van de soldaat in zijn versleten uniform
     de ene van de drie van het garnizoen

     die dienst zou kunnen hebben
     die de bekers vult en drinkt op mij
     op de gezondheid van alle mensen

     rond de toren van Belém en iedereen
     aan de lange tafel met de lege stoelen
     uit de tijd dat ze hier met velen waren

Te voet verder, over een berg-
paadje, door een dicht woud
en mijn eten raakt op

In het museum staan we stil
bij de suppoosten: een gangster
een strandmeisje met slaapogen
en een net niet omvallende man
die opschrikt en weghinkt
naar de zaal met glazen grafstenen

We zien mensen somber
wachten, op het einde nog
genieten van een sigaar
de ramp lachend verdringen
aan de piano, bij hun man
schreeuwend hun gelijk halen

of gillend de sloepen in
springen sauve qui peut
(la vie)

Elke ochtend na het reveille
fietsen we om het hardst
van het kamp naar de Maas

In vliegende vaart rijd ik
de laatste bocht om, recht
in spiksplinternieuw prikkeldraad

onzichtbaar in het licht van de zon
Als volleerde beulen botsen er
meteen twee anderen op mij

Lekke band, kapotte kleren
In een stripverhaal zou ik nu
horizontaal blijven hangen

Maar ik val, bloedend gapen
er winkelhaken in mijn vlees
Bepleisterd ontbijten en dan

mijn patrouille weer leiden, wat anders
na de ondoorgrondelijke voorzienigheid
van een boer die aan de rivier gaat weiden?

Zwarte zeilen, donderwolken
overspoelen al de kusten
al de kusten van de liefde

               Attica (Aigeus en Theseus)

Onvergankelijke liefde
van ouders voor hun kind
onvoorwaardelijk en waar

Maar onwetend is het lot
en blijdschap doet vergeten
wat de afspraak was

Zwarte zeilen, donderwolken
huilen om de dood van onze zoon
Wat is mijn leven nu nog waard?

Achter wolken schijnt de zon
het hiernamaals lonkt me: kom
en vereeuwig jullie band

               Bretagne (Tristan en Isolde)

Onvergankelijke liefde
het gif dat de onschuld drinkt
en de ziel tot liefde dwingt

Ook jaloersheid kan giftig zijn
zelfs witte handen kunnen liegen
als het om de liefde gaat

Zwarte zeilen, donderwolken
huilen om mijn dode lief
Wat is mijn leven nu nog waard?

Uit de graven groeien bomen
die hun takken samenvlechten
onverbreekbaar is hun band