Voorgoed is de berg gevangen
in de wurggreep van de slang
en ook de stad, het hele land

Langs de zee zwiept haar staart
met donderslagen kraters hellevuur
de aarde in, ze brult en giert

's nachts doodsangsten in onze adem
ze verbrijzelt onze sprinkhaankoppen
op de keien, stuk voor stuk voor stuk

Ze lust me niet, ze eet alleen
het land waarop ik leef, ze omsluit
en bedwelmt me als een kakkerlak
die steeds terugglijdt in de fles

en niet ontsnappen kan uit dromen
van verloren vrijheid en de dorpen
weggewalst en glad geveegd
door haar lange slangenbuik

Er is geen land meer voor de doden
Onder onze bedden liggen ze begraven
Zeg me, hoe kan ik zo slapen
wachtend op een wonder
wachtend op de dood?

Het is avond, de kinderen zitten
op de bank en ik speel

hun voor hoe ik als jongeman
de stad bevrijd heb met staaldraad

om de halzen van de mannen
die hadden bekend, ook de vader

van mijn meisje. Flink aantrekken
totdat het hoofd ja knikt

Schoon werk, geen spatje bloed
We deden het na van een film

die niet zo echt was als het zelf doen
en drie keer over mensen heen rijden

of met een knuppel woord
houden als iemand niet wil

betalen voor zijn veiligheid
Net als de kinderen ben ik

er trots op, maar in bed denk ik
dat niet die duizend fout waren

maar ik, maar waarom? Waarom
bewegen de gordijnen steeds?

Waarom staren er dode ogen
naar mij en wat staat er

achter hen onuitwisbaar
geschreven in de hemel?

In mijn donkerste kleren sluip ik
's nachts van het front naar huis
bukkend langs de muren
van de begraafplaats, kruipend
door de greppel om de controlepost

Mama huilt
en duwt me achterom
naar het aangeharkte bed
tulpen onder de jasmijn
waar een soort van vrede is

Ik moet
doen wat ik behoor te doen
net als mijn broer, die hier ligt
in onze geheime boezem
omdat hij durfde te spreken over vrede

toen naburige dorpelingen kwamen
schreeuwen uit de loop van een tank
dat we opzij moesten gaan
voor hun bescherming uit naam
van de Allergrootste en de regering

Muntjes om eenheid te zaaien
en een symbool, en een vlag
en een burcht erbij

die de hoeders onaantastbaar maakt
meedogenloos voor de wolven
van vandaag

en in tijden van vrede ook
voor onschuldige lammeren
om het Teken

te heiligen als priesters
van een oud verbond
van de macht

die de kudde tuchtigt
met voorzienigheid en stank
van zwarte rook

van het geblakerde brandoffer
naast de slachtoffers
aan het spit

aan wie zij zich tegoed doen
en het Teken houden zij
van smetten vrij

De barbaren zijn gekomen
en ze blijven komen
eeuw na eeuw

Wij zijn beleefd, we geven
hun hoge titels
Zij geven ons hun wetten

in een mooie toespraak
met welsprekende woorden
over beschaving in onze wildernis

dat we nota bene niet langer
hoeven te leven als wilden
niet langer in de wildernis

De barbaren zijn gekomen
en ze blijven komen
eeuw na eeuw gehoorzaam

aan het recht en de belangen
die hen dreigen met de sterke arm
de harde hand en een uitgerukte tong