In zijn hart woonde een wilde
geit die droomde van het paradijs
dus besloot hij erheen te gaan
en het was groter dan gedacht

Hij keek wekenlang uit
naar de allermooiste plek
om te gaan wonen, tot hij op een dag
de grens naderde, een muur

van bergen, en hun gewicht vulde
zijn benen, hij kon niet verder
en bleef waar hij was
zonder antwoord

wanneer zijn zoon vroeg of dit
het was, het beste, en zij
van alle mensen de gelukkigste
hier in het paradijs

Het gaat goed, we rijden hard
weg van waar de bommen vallen
Fatima's hand zwaait opzij opzij

We zijn met velen
sterker dan de regels
Daar breken we doorheen

naar een rijk land, geen klooster
al zullen we langzaam leven, maar
we brengen onze eigen regels mee

We willen werken, de tijd nemen
om te leren en te trouwen
om een toekomst te hebben

en te geven
aan onze ouders
die daar niet in geloofden

Ik voel opaÂ’s ziel in mij

krimpen van verlangen
naar grond, geen akkers
maar eigen graslanden
Niet langer verdreven worden
door de boerenzonen

met hun honden, muizen
en wantsen in de bedden
voor hun zieken en hun zere rug
van het ploegen en het planten
wieden, oogsten en malen van het graan

Ik ben verder gegaan
dan mijn vader, met mijn kudde
op weg naar onbewoonde velden
maar ik vond ze niet, nergens
was het land van mijn dromen

Alleen de woestijn is vrij