In grond die ik niet heb gekozen
in niemands schaduw
helemaal mezelf

bekijk en beluister ik de buren
Dichterbij kan ik niet komen

Mijn takken reiken
steeds sterker, steeds verder
Kinderen klimmen erin

Ze kussen zich
lachend een toekomst

In grond die ik niet heb gekozen
in niemands schaduw
word ik ruw en rimpelig

In hitte, sneeuw en storm
breken en sterven er takken af

Ze reiken steeds
dunner en korter
Nesten waaien eruit

naar nieuwe bomen
Voor nieuwe liefdes

Mijn familie is de wereld
in het klein. Stop!
Draai het om: de wereld
is een huis vol snuiters

die ik gelukkig niet vaak zie
maar op een feest zou missen
als we niet compleet zijn
want mijn hart staat open

mijn kamers zijn leeg
genoeg om te ontvangen
en mijn mond loopt niet over
om gasten te vullen

met opgesmukte eigendunk
Kom, neven en nichten
onwetend wie je bent
elkaar ontmoeten

De zon is een duiker
in het westen, onbereikbaar
voor de maan, haar haren
kleuren rood van verlangen

En rood kleuren de druiven
in het dal met de vuurtorens
langs de moerasrivier
in het land in het midden

tussen pool en evenaar
De dagen zijn kort
We drinken met de buren
de wijn van vorig jaar

donker als de nachten
De maan kust de zon
uit zijn slaap, kust hem
kust, kust hem terug

We vieren feest, trakteren
elkaar op saamhorigheid
Koren trekken de huizen
langs en we eten gebakjes