De god van de donder en de zee
is de gevaarlijkste, hij plundert niet
hij verkracht niet, maakt geen slaven

hij schudt de aarde, de huizen
storten in en de vlaktes scheuren
open of verdrinken met alles wat leeft

in de vloed die hij opstuwt
De mensen lijden en sterven
eeuwen later weten we het nog:

vruchtbare akkers onder de Zwarte Zee
het verdronken leger in de Rietzee
de begraven muren van de fiere stad

en ruïnes in het kale land van Argos
de beroemde rivalen tezamen vernietigd
door bevende aarde en beukend water

We weten het nog, uitkijkend over de oevers
van de Panitsa en de Kleine Meander
waaronder de boze god ligt te slapen

Sprekend en schrijvend leerde Plato
wat bekend en wat vergeten was
Zo ontdekte hij de waarheid

van de oude verhalen
over Atlantis en hij schaamde zich
dat niemand het meer wist

De dialoog stokte, het was de wijzen duidelijk
geworden: de oude namen waren verkeerd
verstaan alsof het om iets anders ging

Maar de feiten waren dezelfde
Door hen verzwegen bleef het geheim bestaan
en het trauma verdween weer, vergeten

dat met de grote overwinning op de fiere stad
ook de Griekse beschaving uitgewist werd -
door de machtige wrok van de verliezer

wiens drietand als laatste woord
schokken joeg door het land en de baai
zodat Argolis het betreurde Atlantis werd