Vechten is kermen en zwaarden
losrukken van de lijken, natte
sandalen, rode voeten gewassen
in bloed, en dat het uren duurt

om 's nachts plein en paleis
schoon te spoelen en dan toch
nog de stad uitgejaagd worden

Vechten is kerende kansen
niet opgeven, maar een list
verzinnen, een houten paard
een Münchhausen of tunnel

met honderden door de schacht
naar de waterburcht binnentrekken
in de gesloten koningsstad

Vechten is steeds opnieuw
aanvallen, schreeuwen, houwen
en klauwen als leeuwen
over groeiende bergen

doden, want het is nabij
ook al trekken we ons terug
het is nabij zolang we leven

Hoe staan de sterren
daar in de nachthemel boven
de stadsmuur en het geschreeuw

van de strijders op het plein?
Hier is het rustig, we vallen in slaap
maar mijn lief hoort de dolkmannen

komen en roept ons wakker: Nabij!
de overgave van de stad is nabij!
De Leeuw omhelst hem innig

voor de ruiters hem omsingelen
verminken en meenemen
De strijders vluchten, vechten

zich dood in de engte bij de bron
Het was nabij, het is voorbij
Ik heb geen thuis meer

alleen schuilplaatsen in de nacht

Mijn lief, wat zullen ze je aandoen
waar ben je, waar is het oordeel
dat jou bevrijdt?

Er verdwijnen mensen
in het donkere bos
van het nieuwe begin

achter de moerasdood
waar niets anders is
dat je aan het denken zet

Is bijziendheid genoeg?

Rondom zijn ver en nabij
de bomen altijd hetzelfde
verleden en de toekomst

ligt verborgen in kinderen
die niets weten
dan wat hun wordt verteld

Pas op je woorden
want er verdwijnen mensen
in het donkere bos