Ik dans, feestelijk, de band blaast
in een optocht van kinderen en karren
vol lasten en lifters, de lange benen
van majorettes boven alles uit

Gezichten schuilen achter toeters
die opgeboerde meningen van gal
en vuur in ieders oren spuwen en
de buiken dwingen om te blijven

dansen langs de plaatsen waar
het leven woedt of stilgevallen is
We dansen een groot elastiek en
kijken hoe het rekt en pijn doet

als het terugschiet naar het nieuws
en op vaste jaardagen dansen we op
de plaats, om stil te staan bij het erge
dat we niet hadden moeten doen

en om opnieuw te weten wat we willen:
het herdenken herdenken –
nóg eens denken, opniéuw denken, ánders
denken, en dansen zoals we denken

dat het moet

In vegen plakt de aarde
aan mijn vreemde handen
Ik zie het en rust uit

Voor tranen heb ik geen tijd
maar ze vallen toch
en mijn hart valt mee

Mijn broer ligt in het laken
achter mij, maar hoe
kan een lijk mijn broer zijn?

Ik moet sterk zijn en geloven
dat hij de zoete druiven eet
die zijn moordenaars opeisen

Zand in mijn haren, mijn wang
rust op jou, je bent er nog
Ik hoor jouw stem zacht

mama troosten en de feiten
herhalen, ach Jalal, je schittert
voor altijd in mij