Gevoelens knijpen
in mijn maag en buik
de weke delen

Ze botsen en maken ruzie
met elkaar en buitenstaanders
roepen om het hardst

naar het verstand dat zich verschanst
heeft in de schedel en door de kieren
toekijkt als een keizer

kaders trekt om alles
wat er is, want hij is de orde
zet alles op een rij

hij bepaalt de wereld
die de mijne is, vol mensen
een chaos zonder mij

Misschien zijn we hier ooit gestrand
op de hellingen van deze bergen
tussen de witte toppen en het lage land

Zeker hebben we woorden bedacht
om dat verhaal te vertellen
en zijn we de wereld in getrokken

met dat antwoord op de vraag
Waar komen we vandaan?
Uit de buik van de boot

als beeld van onze Moeder
Aarde, die geboren is waar ze is
in de schoot van de hemel

boven de heilige bergen
die de eeuwigheid kussen
op de grens van ons bestaan

We trekken verder en geven namen
aan de wereld die we ontdekken
Tijd en ruimte omarmen ons