Bloem in de vaas, een vredig gezicht
weer een dag voorbij, het gordijn gesloten
dag papegaai, je hebt nooit eens gefloten
dag papegaai, doe je ogen maar dicht

In de spiegel naast mijn bed herken
ik tweemaal mijzelf: hoe ik was, hoe ik ben
niet meer beter en nooit meer gezond
ik weet wat ik proef: amalgaam in mijn mond
het eten smaakt niet, geef me maar een pil

Woont er iemand in het klokje aan de muur?
het tiktakt maar door naar het volgende uur
en ik vraag me af: wanneer staat het stil?

Het gras, ik weet het nog
het gras waarin jij lag
te lachen naar mijn lach
de tijd verstrijkt, maar toch
jouw bloemen bloeien nog
ze geuren heel de dag
Wanneer kom je weer, kom je weer?

    Je hoeft hier niets, je hebt hier rust
    en ik maak klaar wat jij graag lust
    Kom je gauw een keer?
    Wanneer, wanneer?

Zo vredig kan het zijn
een paartje op het plein
  de merel in de weer
  met takjes en een veer
    een roze luchtballon
    voorbij de avondzon
Wanneer kom je weer, kom je weer?

    Je hoeft hier niets, je hebt hier rust
    en ik maak klaar wat jij graag lust
    Kom je gauw een keer?
    Wanneer, wanneer?

De krant is uit, het huis is schoon
ik wik en weeg de telefoon
er is niet veel te zeggen, maar
ik ben een goede luisteraar
    Kom je gauw een keer
    kom je gauw een keer
    kom je gauw een keer?
    Wanneer, wanneer?

Mijn dik wit bloot
been krom omhoog

het armvlees spierarm slap
middelvinger op de punt
van de grote teen, een cirkel

net gelukt contact met mezelf

Wat een gedoe en het moe
steeds meer het moe

van alles niet weten waar
met wie en wanneer maar
ergens ooit een keer-

punt ongemerkt voorbijgegaan

Waarom heb ik mijn leed geleden
geweven al mijn grote kleden
die na een tijd zijn weggedaan
of anders hangen te vergaan?

De kersenbloesems vallen
zie hoe vroeg ze vallen
ze sneeuwen in de nacht
ik zou wel willen huilen

    Waar is de tijd gebleven
    waarin de kleden zijn geweven
    die hangen te vergaan?

Er zwemmen kamedraadjes
op mijn ogen heen en weer
mijn lijf doet zeer, het hoeft niet meer

    Waar is de tijd gebleven
    waarin de kleden zijn geweven
    die hangen te vergaan?

Ik ben de olifant
midden in mijn kamer
laat maar, niets aan de hand!

    Waar is de tijd gebleven
    waarin de kleden zijn geweven
    die hangen te vergaan?

De kinderen praten
zachtjes langs mij heen
en allemaal door elkaar

Wanneer
mijn toekomst niet meer denkbaar is
morgen een herhaling van vandaag
uur na uur dezelfde dag

wanneer
wanneren eigenlijk niet meer
bestaan, alles nog een keer
gedaan moet worden

wanneer
mijn adem zwakker
mijn bloed langzaam
mijn darmen van slag

wanneer de allerlaatste vraag
is waarom
blijf ik verlangen
wat ik niet meer meemaak

wanneer mijn herinneringen maar
wat rondhangen in de tijd
dat alles nieuw was
eindeloos leek

wat nu een eng idee is
te blijven verlangen
wat ik mis

Ik ben oud geworden
en kan alleen nog spelen
met mijn gedachten
de rest is te stram

Maar vergis je niet
het is aangenaam
om in de warme wind van vandaag
te voelen hoe het is

om in een dunne jurk
op de steiger te staan
wachten zonder noodzaak
om iets anders te doen

dan wapperend in de zon
te genieten, terwijl ik
inmiddels voor me zie
hoe het allemaal verder gaat

Mijn verliefdheid en het kind
dat mijn been omarmt
datzelfde kind naast me
met haar eigen kind

op de arm, onze voeten
in de branding, één liefde
ademend, drie vrouwen
met wilde haren

net als op de berg
waar ik de as opgooi
de wereld in, zo speel ik
mijn leven bij elkaar

Onze dochter is bezorgd
als ze tijd heeft
en zolang het niet hoeft

dus zeg ik maar enthousiast
We zijn naar het museum geweest
     Daar vroeg ik mij af

     denkt hij na over het leven
     of de duif op de kale tak
     in de vitrine met dorre bladeren?

     Droomt hij misschien
     weg te vliegen?
     Hij stond daar maar

     als opgezet, zijn huid
     en lippen zijn zo wit
     dat ik bang ben

     om in de keuken te koken
     terwijl hij de tafel dekt
     onhandig op zijn verjaardag

     een fles ontkurkt alsof
     hij dat voor het eerst doet
     en dan er bij omvalt

     zonder dat ik het hoor
     een mooie dood
     zeggen ze

     dat kan wel zijn
     maar ik weet nu al
     dat ik er toch niet klaar voor ben

Leuk mam! Fijn te horen
dat het met jullie goed gaat!

Ik heb me oud gevoeld vandaag
Het eten knijpt in mijn darmen
en de woorden glippen weg
uit mijn gescheurde netten

Met wat mitsen en maren
kan ik nog wel meedoen
bedaagd en comfortabel
meerijden in een zijspan

zonder filosofollie
of de weg te wijzen
alleen een grapje als dat lukt
Van binnen stort ik in

Ik ga vaak plassen
maar er komt niets uit
mijn hoofd en mijn handen
Ik klets wat met de buren

Voor mij geen dik genieten
tussen gouden spijlen
of tussen lotgenoten
zitten te wachten

op aandacht en de toekomst
van kennissen en familie
Ik ben gewoon moe, dus
je moet niets van me willen

Er staat nogal wat wind
de vrouw op de hoek trekt haar hondje mee

Ze komt alweer terug
verder een lege straat, nog geen bezoek

De kinderen bellen niet
dat hoeft ook niet, als ze komen

voor de gezelligheid, het niet te druk hebben
En het heeft geen zin

om daar iets van te zeggen
Misschien zijn ze onderweg

Als ik maar niets vergeten ben
De koekjes staan klaar

de gordijnen zijn gewassen
er zit geen vlek op mijn jurk

In het laatste donker
voor de dageraad zwerf ik
na het feest door de stad

de lucht is helder
maar ik heb geen idee
wat ik zou willen

De rivier glijdt voorbij
langs de lege kaden, de wegen
zonder verkeer, het is stil

om de oude monumenten
alles netjes aangeveegd
In de museumpaleizen

wonen naakte mensen
van marmer en verf
de prinsessen zitten te kaarten

in de kelder van de bedienden
mijn stappen weerklinken
in het strijklicht van de tijd

Ik was jong, ik ging

grootse schoonheid ervaren
op handen van succes, nu
loop ik op wolken

van elektrisch licht
glitter en bewondering
mijn pensioen te vieren

in de hemel der feesten
ster onder de sterren
lachend mooie mensen

parels, botultox en gel
in halfgrijs haar, onvermoeibaar
op de maat van het koper

niemand hoeft naar de wc
we zweven over de bedden
waarin de wanhoop woelt

om de dagen en de jaren
van mislukte levens, en we dansen
de polonaise want we gaan

nergens heen

Door de week passeer ik 's avonds
lijdzaam en niet begrijpend
ramen van mensen die niet weten
dat ze verloren zijn, het paar
dat al tien dagen kust

overal wachtenden en nergens
vind ik de grootse schoonheid
waarvoor ik wil leven, op weg
om mijn weemoed te delen
en herinneringen aan onze plannen

Wij oude bekenden amuseren ons
met gespeelde zelfgenoegzaamheid
eenzaam wijden we ons aan het zalige
nietsdoen, onder elkaar het middelpunt
van babbelende afwezigheid

Na het afscheid van de eerste vogels
voel ik me treurig en ongeschikt
voor de dagen in het helle licht
de aftakeling van onze levens buiten
de toverwereld van de nacht

Trek de eerste uit, de tweede
en nog een paar
elke dag

Misschien denk je dan
verven is beter
en je probeert wat

vlotte kleuren en
je kijkt vaak in de spiegel
Dat is het dan

Tot je lege vlekjes krijgt
waar een grijze haar niet opvalt
Tenslotte trek je de laatste uit

Ik heb het gevierd
veertig, vijftig, zestig, de tien-
jaarstappen van mijn leven

zijn behouden als herinneringen
tussen de ontelbare feesten
van anderen, net als ik

ouder wordend en blijvend
wie ze zijn, al begint er iets
niet te kloppen in de spiegel

Wanneer is dat gebeurd?
Was ik daar bij?
Met mijn vrienden?

Op vergeten tussendagen?
Toen mijn haren dunner werden
mijn huid slapper, en ik anders

dan ik me voel – overal
waar ik me aanraak
is dat nog steeds vertrouwd

Leeftijdloos sta ik in het leven
met een diep gewortelde pen
die wil blijven proeven

van de smaak van het diepe
water, gefilterd door de aarde
weggezakt uit het heden

Langs jouw huis en mijn huis
waait de wind van anderen
met oude liedjes die we neuriën
bij het vegen van de vloer

We kijken nog een keer
naar Déjà Vu en dansen
in gedachten, in het echt
tellen we niet mee

Mijn adem is kostbaar, elke minuut
twaalf keer pijn en moeite
twaalf keer de zachte wind
die zich aanpast, die zich vlijt

om de bezige mensen
als een weten dat we bestaan --
een reikende omarming
met steeds dunnere kussen

Ik weet wel dat ik het ben
die vrouw die ik niet ken
dat vriendelijke maar vreemde

gezicht dat ook op foto's staat
met een brede mond, met plooien
kraaienpoten en hoge slapen

die niet kloppen, niet met mij
niet met mijn handen die lustig
het leven betasten

Alleen de ogen van anderen
zijn gewend aan het masker
dat ik niet af kan zetten

Zelfs mijn bloedeigen zus
verbaast zich niet, ze kent me
ouder dan ik ben

De hemel brandt, nevels
rukken op, de seinen slaan neer --
Iedereen leeft langer

dan de wereld waarin hij opgroeide
Hij moet zich terugtrekken
of veranderen

De wachttoren is onbemand
in de verte janken er honden
Deze stad mag niet meer bestaan

zoals ze was, haar theaters
zijn overbodig verklaard
De laatste spelers zien toe

maar nu het echt is
valt het hun moeilijk om te genieten
van de schoonheid van de ondergang

die sinds honderden generaties
roemruchte rijken platslaat
tot heldenverhalen

Wie zal zonder eigenbelang
het goede bezingen
dat ik heb gekend?