Ze staat stevig
laat mij toch slapen
tegen haar ruwe haren

die ik borstel
met mijn vingers
ik moet naar huis

mag hier niet blijven
mijn kleren niet vuil maken
aan de ezel en de stal

niet met de vogels zingen
op het land, zoals Frans
mijn kleine Frans

Ik draag hem altijd bij me
laat hem glijden in mijn hand
net als mijn vader vroeger

Kon ik maar een werkloze reus huren
voor weinig geld, die alles stuk slaat
en afvoert (grote brokken, snel schoon)

Ik sjouw met emmers
door de gang van het oude huis
om van te kotsen, zo smerig

als de poepkuil zijn alle kamers
terwijl er nauwelijks iets in staat
Uit armoe

verkocht de man wat hij kon
zeggen de buren afkeurend
ze hebben geen medelijden

De rest gooi ik in de tuin
en wat er nog ligt na de fik
is puin voor de uitleg:

scherven en een zakheilige
versleten zoals hij, nou ja
je weet nooit wat ervan waar is

Alleen wat dood is kun je lijmen
Ik beheers die kunst, de chemie
die stand zal houden

Maar voor het zover is kniel ik
in het veld, mijn knieën kraken

voorzichtig wroet ik
in het verleden, een simpele schep

maakt al gauw meer kapot dan me lief is
Ik verzamel wat zou verdwijnen

onder de welvaart, graaf het uit
voor een nieuwe parkeergarage

en ik vind stukjes om niet
te vergeten, om de geschiedenis
ruimzichtig te kennen

Uit de wijde omgeving
buitgemaakt, nu vastgepind
om ze niet te laten verdwijnen:
trofeeën uit het verleden

stenen tekens op staken
bewaard als beschrijving
van het dagelijkse vroeger
dat niemand zich herinnert

scherven tijd

uit de grond waarop wij leven
het hiernamaals van het bloed
van onze voorouders, hun zweet
en tranen, een levend fundament

voor onze welvaart en de rest
de onmacht en de zachte liefde
van de zorgzaamheid, is te week
en te vluchtig, in onze ziel

alleen een weten