Het is deze doodgewone dinsdag
die vandaag voorbijgegleden is

over vertrouwde bezigheden, normale
routine

het is het praatje over het weer
voordat ik vlug weer verderga

het is zoals het gaat, het leven
Hier zit ik dan, zonder sjerp

in huiselijkheid te beseffen
hoe bleek mijn huid is

onder het katoenen zwart
dat geen diepte heeft en

geen goudgestikte gedachten
Ik zit gewoon, het is avond

en er is vandaag niets gebeurd
Heb ik geleefd? Mis ik iets?

Of is het dit, deze stilte
voor ik ga slapen?

Dagdromen in de toren
van beton, het kantoor
bemannen, dat gaat wel
op een zonnige dag

Ik hoef alleen maar mijn neus
naar buiten te laten wijzen
de schoorstenen te tellen
en niet op wolken te letten

Er komt toch niemand
alleen ik, 's ochtends
met een lunchpakket
en een leeg hoofd

voor nieuwe ideeën
over de mensen in de huizen
beneden mij, ik ken er een paar
die zich wel eens laten zien