De buren zijn begonnen
Mensen zoals wij
Maar ze willen niet
mijn buren zijn, ze slaan
raketten in het schoolplein
Ik ben niet bang, ik ga dood

Dat lijkt slecht
maar het kan niet anders
Zij doen hetzelfde
tot wij verdreven zijn
in de nek gegrepen
en weggesmeten

Ik wil hen laten huilen
om hulp, jammeren om recht
en smeken om redding
en ik zal horen
en ik zal zien
en ik zal zwijgen

tot ze dood zijn

Ooit was hier welvaart, bloeiende
handel, de kust een lint
van havens vol schepen

het land van de Filistijnen
nu verstikt, omsloten
door het getto

Er vallen Zomerregens
die onze botten breken, de wegen
en bruggen, de kades en kantoren

De daken van de scholen
ingestort, riolen spuiten open
Ruik waar we wonen

Blijf niet daar staan
veilig ver weg op de wallen
van jullie paradijs, kijkend

naar het vuur en het ijzer
uit de hemel
Niet de onze

En na de regens naderen
's nachts aan de horizon
Najaarswolken

Voorgoed is de berg gevangen
in de wurggreep van de slang
en ook de stad, het hele land

Langs de zee zwiept haar staart
met donderslagen kraters hellevuur
de aarde in, ze brult en giert

's nachts doodsangsten in onze adem
ze verbrijzelt onze sprinkhaankoppen
op de keien, stuk voor stuk voor stuk

Ze lust me niet, ze eet alleen
het land waarop ik leef, ze omsluit
en bedwelmt me als een kakkerlak
die steeds terugglijdt in de fles

en niet ontsnappen kan uit dromen
van verloren vrijheid en de dorpen
weggewalst en glad geveegd
door haar lange slangenbuik

Er is geen land meer voor de doden
Onder onze bedden liggen ze begraven
Zeg me, hoe kan ik zo slapen
wachtend op een wonder
wachtend op de dood?

Ik moet roepen, zegt iemand
maar wat valt er te roepen?
Dat gras verdort en bloemen
afvallen, maar beloftes eeuwig
ongebroken blijven?

Zit niet bij de pakken neer
beklim een hoge berg en roep
naar alle harten het lijden
is voorbij, het onrecht, de spijkers
die ons door onze aders geslagen
vastpinnen, en het prikkeldraad
van apartheid dat ons afscheidt

Breek de blokkades af
slecht de ongelijkheid en effen
in de wildernis een heilige weg!
roep! verbreek de stilte!

Geloven in een nieuwe wereld
voor onze kindskinderen
en lang kunnen wachten

plannen maken
voor de goddelijke tijd
die nu begint, met plan A, B, C

en D van Deur
naar de toekomst
van een Heilig Land

met gewapend beton
en voldongen feiten
huis voor huis

akker na akker, bron na bron
geroofd, vergiftigd of gesloten
militair gebied, de honden los

op kinderen die geiten hoeden
kinderen op weg naar school
kinderen van blinden en kreupelen
kinderen zonder ouders
kinderen die hier niet horen

We scheppen
een nieuwe wereld
met bommen
angst en bloed
vuur om vuur
puin om puin

We weten
dat we zullen sterven
we hebben gekozen
om dood te gaan
aan de goede kant
waar alleen strijders wonen

Vriend en vijand
laten we betalen
voor ons eten
en de zwaarden
die de oude wereld
slachten

Vrijdagmiddag
knielen we in ar-Raqqa
en 's avonds
zeggen we dank in Tel Aviv
het is een gebogen gevecht
gebed om gebed

Rebel of belofte?
Onze oudste zoon mislukte
we moeten hem wel verzwijgen

Opnieuw een harde les
de bazen van de soldaten
zijn onze bazen

We zullen moeten toegeven
niet langer geloven
dat het ooit goed komt

dat er ooit een Huis zal staan
onverwoestbaar, met op de hoek
een afgekeurde steen

Dat huis zullen we niet bouwen
maar misschien worden we rijk
genoeg om de wapens te kopen

waarmee we het land kunnen veroveren
even nietsontziend als de stammen
onder leiding van Jozua

Omdat ik verantwoordelijk ben
voor zover dat kan
moet ik wel
me verdiepen in het leven

van de rivieren in de delta
de seizoenen kennen
de wind en de getijden
om enige kans te maken

Als ik zelf het water was
zou ik ook naar openingen zoeken
op de zwakke plekken drukken
en waar mogelijk doorbreken

me niet brak laten verstikken
verdampend in de gloeiende zon
van kolonisten die me omsingelen
met betonnen muren en soldaten

Het zou voor mij alles of niets zijn

We zijn van generatie op generatie
onszelf gebleven, we leven
en leefden met anderen
wederzijds apart

tot we weg moeten, uiteindelijk
is er nog geen plaats
waar we geen vreemdelingen zijn
waar geen vreemdelingen zijn

Al eeuwen twijfelen we
over ons lot, worstelend
met De Naam vechten we
voor een veilig thuis

We zoeken vrede op De Berg
De nieuwe Filistijnen die
ons naar het leven staan
verjagen we uit het Laagland

Met duizenden sterven ze
bij instorten van hun gebouwen
Er blijft geen pilaar overeind
want alleen het land, dit land

het hele land, de hele stad
de hele berg, alles
van de rivier tot aan de zee
kan onze twijfels verlichten