Het vieze drankje werkt
wolken patchoeli tillen mij op
en mijn mantel blijft achter

Gehypnotiseerd, gestreeld
door donsharen schapenwol
droom ik zwaar te zweven

naar dansende handen
en het doet me niets welke
lustgedachten jullie stiekem

uitsmeren over mijn huid
Kijken jullie maar, raak me
zelfs aan waar dat niet mag

ik ben veilig in de bel
van vertrouwen die ik heb
geblazen om mijn zenuwen

Onder onze blauwgroene tevredenheid
glad gespannen door de mooie dag
drijft een stroom ons de berg in

door wijde tunnelstraten glijden we
langs stalagmama's en stalagpapa's
door het zwarte licht voorbij

echo's van optochten, een Sirene
zingt blootsvoets om regen, helder
vallen de druppels uit haar mond

verderop vieren muzikanten de geplukte tijd
voor hen is het alle dagen feest
in de grotten van de schimmen

waar geen seizoenen zijn, geen wc's
waar niemand naakt is, niemand gestreeld
en niemand toegang heeft

tot de verborgen kamers
van gestolde pijn, de holtes van hemels
vol sterren in de buik van de berg

zonder baby's, bewaakt door brigades
vleermuizen, onze harten bonzen
als vulkanen door de gangen

want er trilt zich iets
misschien wel vrij naar de zon -
maar het loopt met een sisser af

Het stille leven ligt op het kerkhof
hiernaast, het nieuwe leven raast
erlangs over ijzeren staven
en dat maakt me gek, het dendert
door de kamers waar ik heb gespeeld

Ik haal ze leeg en ik rook ze uit
met Nag Champa, met tranen
in mijn ogen sluit ik de ramen
en toch worden de muren dikker
van het geraas, ze eten het op

net als ik, het spookt in mijn hoofd
dat het stinkt in de kelder
waar mama in de schommelstoel
commandeert dat ik niet zo lief ben
als haar nieuwe vriend

maar ik wil geen nieuwe vriend
ik wil alles zoals het was
langzaam en eenvoudig
rustig en vertrouwd, stilte
zonder kerkhof