Het vieze drankje werkt
wolken patchoeli tillen mij op
en mijn mantel blijft achter

Gehypnotiseerd, gestreeld
door donsharen schapenwol
droom ik zwaar te zweven

naar dansende handen
en het doet me niets welke
lustgedachten jullie stiekem

uitsmeren over mijn huid
Kijken jullie maar, raak me
zelfs aan waar dat niet mag

ik ben veilig in de bel
van vertrouwen die ik heb
geblazen om mijn zenuwen

Hoop zou het ergste zijn
dat langzame gif dat alsmaar kwelt
omdat het je in leven houdt

Ook de hel van de rest, losgelaten
door de schoonmakers aan wie
ik de sleutels gaf, duurt mij te lang

Emoties spoken om mij heen
Ik ren naar de deur
maar de kamer rekt zich uit

Een man roept: Wat wil je?
Lachend waait hij weg
Anderen beginnen gelig te smoezen

Ik heb nu meteen schaatsen nodig
Ik trek alle kasten leeg, verhit
onder de brandende zon

dus moet ik me uitkleden
en weten wat ik wil
waar ik ben

Het stille leven ligt op het kerkhof
hiernaast, het nieuwe leven raast
erlangs over ijzeren staven
en dat maakt me gek, het dendert
door de kamers waar ik heb gespeeld

Ik haal ze leeg en ik rook ze uit
met Nag Champa, met tranen
in mijn ogen sluit ik de ramen
en toch worden de muren dikker
van het geraas, ze eten het op

net als ik, het spookt in mijn hoofd
dat het stinkt in de kelder
waar mama in de schommelstoel
commandeert dat ik niet zo lief ben
als haar nieuwe vriend

maar ik wil geen nieuwe vriend
ik wil alles zoals het was
langzaam en eenvoudig
rustig en vertrouwd, stilte
zonder kerkhof