Het stille leven ligt op het kerkhof
hiernaast, het nieuwe leven raast
erlangs over ijzeren staven
en dat maakt me gek, het dendert
door de kamers waar ik heb gespeeld

Ik haal ze leeg en ik rook ze uit
met Nag Champa, met tranen
in mijn ogen sluit ik de ramen
en toch worden de muren dikker
van het geraas, ze eten het op

net als ik, het spookt in mijn hoofd
dat het stinkt in de kelder
waar mama in de schommelstoel
commandeert dat ik niet zo lief ben
als haar nieuwe vriend

maar ik wil geen nieuwe vriend
ik wil alles zoals het was
langzaam en eenvoudig
rustig en vertrouwd, stilte
zonder kerkhof

Onder onze blauwgroene tevredenheid
glad gespannen door de mooie dag
drijft een stroom ons de berg in

In wijde tunnelstraten glijden we
door het zwarte licht langs
stalacmama's en stalagpapa's en

echo's van optochten, een Sirene
zingt blootsvoets om regen, helder
vallen de druppels uit haar mond

Verderop vieren muzikanten de geplukte tijd
Voor hen is het alle dagen feest
in de grotten van de schimmen

waar geen seizoenen zijn, geen wc's
waar niemand naakt is, niemand gestreeld
en niemand toegang heeft

tot de verborgen kamers
van gestolde pijn, de holtes van hemels
vol sterren in de buik van de berg

zonder baby's, bewaakt door brigades
vleermuizen, onze harten bonzen
als vulkanen door de gangen

want er trilt zich iets
misschien wel vrij naar de zon -
maar het loopt met een sisser af

Hoop zou het ergste zijn
dat langzame gif dat alsmaar kwelt
omdat het je in leven houdt

Ook de hel van de rest, losgelaten
door de schoonmakers aan wie
ik de sleutels gaf, duurt mij te lang

Emoties spoken om mij heen
Ik ren naar de deur
maar de kamer rekt zich uit

Een man roept: Wat wil je?
Lachend waait hij weg
Anderen beginnen gelig te smoezen

Ik heb nu meteen schaatsen nodig
Ik trek alle kasten leeg, verhit
onder de brandende zon

dus moet ik me uitkleden
en weten wat ik wil
waar ik ben

Dit is geen vliegende verkoudheid
dit is de gewone dingen doen
in een gekantelde wereld

op zere knieën kruipen
over de scherpe rondjes in het metaal
van een omgevallen wenteltrap

Houd vol, houd vol, rust uit
in een hoekje van de bocht
tot de angst weer van mij houdt

tot mijn oren weer sporen
met wat ik zie en voel
in de storm van mijn gedachten

mijn ingewanden op hun plaats
vallen in de heksenketel
en mijn emoties thuiskomen

van lijden
aan het minste kwaad
bij iedereen die van mij houdt

Het vieze drankje werkt
wolken patchoeli tillen mij op
en mijn mantel blijft achter

Gehypnotiseerd, gestreeld
door donsharen schapenwol
droom ik zwaar te zweven

naar dansende handen
en het doet me niets welke
lustgedachten jullie stiekem

uitsmeren over mijn huid
Kijken jullie maar, raak me
zelfs aan waar dat niet mag

ik ben veilig in de bel
van vertrouwen die ik heb
geblazen om mijn zenuwen