Blanche, de witte
is weer een tormenta
in weer een zonniger jaar

een verwoestende storm
in de witte wolken-
muur om me heen

Scherp zie ik alles
losgeslagen razen, het is
een woeden, tollen en

licht het licht uit
het niets in zweven
Kalm zie ik alles

zich oplossen
buiten mijn oog
mijn stille oog

De kinderen vermaken zich
Ze rennen om het hardst rondom het
ven, proberen ondertussen slim
de tijd te vangen in de rust-
dag, als eeuwige helden
en in de bomen bouwen ze hutten
die heerlijke geuren dragen
Nooit vergaat dit aardse paradijs
voor jong en oud, van samen
bij de weken stilstaan om op weg te
gaan met ogen vol verwondering

Vlak boven het water
blijft de zon hangen
De oude mensen kijken
met romantische gevoelens

naar ons op de rotsen
waar we elkaar voorlezen
Zij zien de mieren niet
alleen onze jonge lichamen
en ze denken de hagedissen erbij

Op zee klinkt een misthoorn
maar er is niets te zien
tot ineens om ons heen
de badgasten op de blokken beton
worden wie ze leken te zijn:

schimmen die zich koesteren
in de warmte op hun huid
Ze draaien zich om en wachten
slapend op de zon

Het fort: ik rol mijn mat uit
in de stilte van slapende cicaden
De wind is warm, de tijd kruipt
met de zon naar Napels

Het zit allemaal in mijn hoofd
hoog boven het leven

van volle straten en winkels
waar het geld nooit ver rolt
blikken beducht, kussen vluchtig
en handen handtastelijk zijn

Dat is niet goed
Ik steek een storm op
blaas stoelen van de terrassen
sla deuren en waai stof

als een nacht door de stad
Tuien en spijlen klapperen
een hond jankt en een poes
loert naar de baarzen

in het water van de haven, wild
van mijn opstandige gedachten
die zich toch maar neerleggen
tussen de slakken op mijn mat

Bladerend door mijn foto's
koos ik de kleurige olifant
als mijn naambordje in het web

Mijn huid voelt elke vlieg
die met telepootjes op mij landt
alsof ik ooit beloofd heb

om voor altijd verbonden
te zijn met hen en voor hen
klaar te staan

Maar ik wil er zijn
voor wie het voelt trillen
wanneer ik op grond stamp

De vliegen zwiep ik weg met een kus
misschien vinden ze zonder vleugels
hun thuis dichtbij op de grond

Daar ben ik ook, in elke kleur
te herkennen terwijl ik woon
waar ik woon en werk waar ik werk

Er valt zoveel te beleven
dat niemand ergens heen hoeft
als hij aandacht geeft

Niet onbewogen stil
zitten, staan, het lukt
niet zo lang

in dezelfde houding, maar het lukt
me eindelijk, zonder bemoeienis
gaat alles buiten me om

door, het licht, de wolken
geuren, planten en dieren
ik weet ongeveer wat er zal



Afwachten volstaat, wachten
op wat terugkomt, als herinneringen
die zich herhalen, de geluiden

elke dag opnieuw, thuis
in mijn gedachten weten
wat we met zijn allen missen

het gevoel gemist te worden
wanneer het lente wordt, zomer wordt
overal waar we niet kunnen zijn

Ruimte, rust, mezelf
voelen ademen, de steken
onder mijn ribben en het gif
in mijn lijf, in mijn hoofd

Daar niet aan denken
elke dag een vriendin
die zich bekommert
om haar eigen interesses

Geen nieuwsgierigheid
betutteling en troost, alleen
een omarming en een beetje
verwend worden

Wakker zijn, niet dromen
in mijn slaap, wandelen
in de kleuren van de wereld
en gebrande pinda's eten

in het park, het park
altijd weer een park
een bos, een dijk of een strand
en anders mijn balkon

Ik kan niet sneller leven
dan mijn lichaam
bij kan houden
Fietsen en varen zijn het maximum

Een korte trein- of busreis lukt nog wel
als ik oplet en meeverander, niet zit
te lezen of slapen, anders
krijg ik bij aankomst in één klap
het overgeslagen leven te verduren

Sneltreinen en vliegtuigen breken me
op, dan raak ik meteen achter
en helpt het niet
om elke vijf minuten
met tientallen tegelijk
de kilometers af te tellen

Mijn wortels zijn lenig
ze laten mij reiken
naar de wereld
waaraan ze me binden
daarom verkas ik ze voorzichtig
en langzaam wanneer ik op weg ga
om horizonten te verkennen