's Nachts besef ik niets
tot er sinaasappelgeur bestaat
een man die tot mij praat
gekleed in niets
wat te raden laat

Slapend weet ik alles goed
en kwaad een man een man
een woord een woord en daad
de wereld vol bodems en zaad
waaruit een magisch mengsel ontstaat

Dromend zie ik scherp en zacht
een strijd van gras en vacht
en dwars door groen en wit
stromen blauwe lagen lucht
de kleuren vloeien

ineen in een
beddingsvrije liefde

Ik wil taarten eten, vol en vrolijk zijn
blootvoets zandverstuiven in een kronkellijn

vliegerlinten trekken boven op het duin
met de vogels kersen eten in de tuin

zingend paddenstoelen plukken in het bos
met zijn tweeën zomaar dutten op het mos

rennen op een paard, mijn haren los en lang
hemels dromen, voor geen wolvenwolken bang

onverschrokken midden in de branding staan
al jouw angstdemonen liefdevol verslaan

met de wind mee sterren plassen op de maan
in het ven en altijd, altijd samen verder gaan

altijd samen verder gaan

Genoeg gedacht, het is tijd
om te leven en te doen
te voeden en te ademen

de allerkleinste trillingen
van de alziel in te ademen
het wetende bewustzijn

van liefde en dood
alles wat ik weet
als ik niet denk

Dus genoeg gedacht, het is tijd
om te leven en te doen
vormen te geven

aan mogelijkheden, aan de kiemen
van mijn hartstocht en mijn wil
vormen te geven aan liefde en dood

Er is een fantastische poort
ergens in het gouden midden
een poort naar het goede leven

Er zijn er meer, en mooiere
naar eeuwigheid, paradijs en hel
hogere werelden dan de aarde

alleen gegeven aan gelovigen
niet verkregen, niet samen gebouwd
met onbekenden

zoals die ene poort
van verhalen hoe het kan zijn
op aarde voor mensen van goede wil

Wie erdoor gaat
door de fantastische poort
vindt er nog een, en nog een

's Avonds samen in de tuin
gedaan wat gedaan
en gezegd wat gezegd wilde zijn

meer valt er niet te wensen

verbonden
met het vreemde
de blaadjes, de bloemen

en de merel nog niet moe

we vlinderen rond
drinken de nectar
en hebben geen woorden meer

voor wie we zijn

ik kan het nauwelijks navertellen
maar er moet iets veranderd zijn
we trokken weer huid aan

en voelden bloed stromen

Het beukenboompje
in het bos kijkt op
tegen zijn familie

de hoge kronen wijsheid
van honderden seizoenen
tijd die het nog niet tellen kan

de orde van de wereld
de tijd om jong te zijn
en weinig te weten

de tijd om geduld te hebben
klein te zijn en te weten
dat je niets tekort komt

kunt eten uit de tenen
van de tantes
die je alles leren

Elektrisch
geven ze signalen
De microben en de draadjes

schimmel vertellen door
wat er gaande is
in geuren en kleuren

spreken de blaadjes
zingen de bloesems
roepen ze dieren

te hulp bij gevaar -
Leven is wonderen
verrichten met elkaar

Ik heb nog veel tijd nodig
om mij

over de golven te laten
gaan en in de tunnels

van brekende golven
daarmee één te zijn

Ik heb nog veel tijd nodig
om jou

te ontvangen, onze kleuren
met liefde te mengen

tot iets nieuws
van tweeën één te zijn

Ik heb nog veel tijd nodig
om samen

te komen in de stations
die ervoor bestaan

om te leren dat
we verbonden, één zijn

Voorbij de Poortloze Poort
gaf ik mijn spullen weg --
thuisloos zwierf ik onder de Vissen
aan de hemel, hun tijd is een lange
tijd op de klok van de aarde

De steden waren snel gesticht
in het korte uur van de Ram --
maar Waterman, jouw eeuwen
liggen nog ver in de toekomst
na de sterke mannen

Jij en ik wachten niet meer
we lopen voor, in onze tussentijd --
het kan niet anders, veranderingen
voltrekken zich geleidelijk, ook
wat overheerst is er maar deels

Nu hebben we weer wat spullen
en zwerven we niet meer, we zijn --
sterker dan de sterke mannen
waterdragers voor elkaar, thuis
voorbij de Poortloze Poort

Vogelvlucht over woningen en werkplaatsen
opgetrokken in het land dat netjes gekamd
hier en daar nog een puist laat zien

Alles ordelijk gestapeld, confectie
die me vrij laat om te doen wat ik wil
doen, mijn vak, mijn plannen

ondanks alles, met de hulp
die ik nodig heb en cadeau
gekregen, natuurlijk wil ik dat

vieren, mijn leven en het ongewisse
verschiet met hart en ziel omhelzen
de resultaten blijven tellen

en steeds weer nieuwe mogelijkheden
bedenken om de werkelijkheid te meten
Ik herschik opnieuw

mijn krachten, ik vlieg als een vogel
met geleende vleugels
naar onbereikbare plaatsen

en vanavond steken we over
om dat samen te vieren
in restaurant De Omhelzing

Het is alweer twee weken geleden
dat we elkaar schreven, verheugd
lentes wevend tot een gedicht

over liefde waarin we onszelf mengen
met de openhartigheid van een vriendin
en onze behoefte aan verbondenheid

Jij rijmt met mij
tot een fijnstoffelijke liefde, we scheppen
madeliefjes in wuivende velden

met kuspoortjes in de hagedoorn
de gouden sleutels blinken
op ons hart

Kom binnen en speel, dans
blindemannetje en raak tastend aan
elkaars ziel

Op de fiets kwam ik tot Poppel
en Kleef, het buitenland
Vrienden woonden in Gendt

Ik kreeg stevige dijen en kuiten
de school was in de stad
de hogeschool in een andere stad

Toen paste mijn wereld niet meer
in een cirkel van een uur gaans
maar in Amsterdam was het weer

zoals in mijn kindertijd, alles
dichtbij, de wereld groot genoeg
om er op eigen kracht in te bewegen

Nieuwe vrienden binnen bereik
en af en toe nieuwe buren
maar familieleden versnipperd

over verre streken, soms bereisd
in gespreks- en motortijd, nooit even
tussendoor bij elkaar

Waar de drukte van alledag
stilvalt en ik iemand in zichzelf
zie keren, houdt alles op

ogenblikkelijk val ook ik
stil, heb ik geen plannen meer
niet eens een lichaam

ben ik niet meer op weg
alleen nog de zacht trillende
energie die liefde heet

verbonden met het gezicht
dat ik zie, zo mooi
in balans met het leven

Mens, ik houd van jou
een leven met jou
gaat door me heen

tot jij beweegt, de wereld
weer draait en ik daar sta
in de drukte van alledag

Ik ontvang, mijn huis is groen
planten overal, fruit en koekjes
Laten we het leven vieren

Ik wil de aarde ruiken
ik wil de regen voelen
die haar geur losmaakt
uit de scheuren in de grond

Ik ontvang, in mooie kleren
vrolijk als het kan, blij
dat jij er bent

Open het raam naar de tuinen
laat de blijstofjes binnen --
het stuifmeel van de wereld
dat overal een bodem vindt

Ik ontvang, help me
nu dit alles is, help me
dan houd ik het vol