De huizen gestapelde, de trams rijdende
aquariums, stillevens voor elkaar
uitgelicht in de voornacht en ertussenin

staan agenten te wachten, jonglerend
met knuppels want het is kermis in de stad

in ondergoed lonken helden en godinnen
in lichtbakken bij de haltes naar verlangen
dat geen namen nodig heeft

het jazzt in de stad
de tram glijdt langs

de kamers van kleine uren
vrije tijd: een vrouw in badjas
laat zich kammen, aan een tafel

kussen twee monden
over volle glazen heen

om de hoek waait romantische muziek
en de rest is te raden
het jazzt in de stad

de tram rijdt langs, huis na huis
zwemmen de kamervissen mee

in de grote glazen bak van mijn ogen
een orgie van zwaaiende staarten
en onophoudelijk kussende monden

Juffrouw Ting wil de wereld in
Huis en balkon zijn te klein
vogels kijken is frustrerend fijn
en met ons spelen en kroelen
is niet hét, we weten het wel, zo klein
zijn onze sprongen en woordenschat

Juffrouw Ting zingt Mijn Man
Ze keert miauwend de wereld om
voor Maurice Chevalier, de koning
van Spanje en de prinsen
van India en Engeland, lachend
speelt ze met hun kronen

Haar Man, ze kan niet zonder hem
Hij zit in haar huid, op haar knieën
zou ze terugkomen als ze ging

omdat hij naar haar gromt en klauwt
en stiekem zijn schatjes visiteert
Oh, zijn kracht zindert
na in elke haar die ze verliest
gloeit in haar tot op het scherpst
van elke cel zaligheid