Ik leef in tussentijd

voor een kassa in de rij
bij de kapper en de wasserij
hapjes nemend van een lekkernij

Ik leef in tussentijd

als het stil is in de trein
anderen hun spullen aan het pakken zijn
en onder het zingen van een refrein

als ik bij een halte sta
schuilend wacht onder een pergola
of een paar beurten oversla

als bezoek iets later komt
beleefdheid na een groet verstomt
of na een vroeg vertrek (met een smoesje vermomd)

als vrienden zeuren over de beste plek
hun verhalen herhalen bij gebrek
aan interesse in een gesprek

In die tussentijd, de pauzes
tussen de bedrijven door
besef ik dat ik leef

Het raam staat hoog
langsdenderende treinen
waaien koelere lucht binnen

de tijd zou hier stil staan
als er geen licht door de kamer reed
we gaan

ik ruim de mappen op
trek het raam dicht
en het rolgordijn

Peter denkt na
zonder iets te zeggen
doet hij het licht uit

en sluit af
Tot morgen
weer

Ik droom wel eens weg
naar een betere wereld
zonder poespas

Dan concentreer ik me
op een stukje echte werkelijkheid
waar ik anders geen oog voor heb

Ik vouw mijn leven open
uit de verdeelde aandacht
van de tijd, dat gevoel

van weglekkende energie
naar dit en dat, deze en gene
van nu en ooit later

uit de netten van mijn herinneringen
mijn zelfgemaakte beelden die maar
even voldoen om de tijd te meten

Geen atoomklok kan me helpen
om het beter te doen
ik gooi alles op éen hoop

lijden, verspilling, vrede en
mijn belevenissen, samen één
tijdloze energie

In bed, in het donker
onder de dijk hoor ik
de brom van de rivier-

schepen zwaarbeladen
buigen door de bocht
van de trage tijd

waar wij ons nooit wagen, wetend
wat er gebeurd is met die jongen
die niemand meer kent

waar wij 's zomers zwemmen
een paar slagen heen
en weer in de baai

uitkijkposten bouwen
en ons vervelen
bij het kruipen van

de golfjes
de lange aken
de trage tijd

turend
naar nieuwe auto's of andere
vracht op het dek

95 of ruim 22 jaar
geleden, wat is de langste tijd?
Die eeuw waarin hij geboren werd
of de eeuwigheid sinds zijn dood?

Tijd is zo ongrijpbaar
als lucht, hij beweegt
met mij mee
en omhult me al-tijd

Hij verbindt me met alles
dat ik niet ben, is
een onzichtbaar web
waarop ik leef

waarop ik blijf plakken
met mijn hoedanigheden
die ik achterlaat
als een oude huid

bij het steeds weer ontpoppen
uit de tijd die laag voor laag
mij doet leven, en laag voor laag
mij verteert

Glad water in de gracht
zien en dan zonder
nog te kijken denken

aan de kouwe drukte
van rondspringende moleculen
de vliegensvlugge vonken

van ons trage verstand
met zijn buitenposten
de netvlieswachters, zij

hebben er vergrootglazen voor
nodig om verschillen te zien
in het ademloze water

en die noemen ze tijd
en massa, dus ruimte
kortom het bestaan

dat verlangzaamt
naarmate je meer afstand neemt
In het oneindige gedacht

staat alles stil
in verzamelingen nu
onstoffelijke foto's

van nano seconden
en die noem ik
eeuwigheid

De boog van de zon: geteld
met streepjes en stenen
die de schaduw laten zien

van de dagen, het verschil
in de reis van haar licht
en het ritme van de regen

van wende naar wende
Tijd kun je meten
in halve jaren

en zien met tussenpozen
van enkele weken, maar
zonder stenen en streepjes

merk je er niets van
dat je een tijdgrens passeert
zoals varend tussen de Diomeden

de telling niet meer klopt
met de werkelijkheid
Kalenders zijn fictie

jaren ook, ze hebben geen grens
geen dagen voor en na
die anders zijn

elke dag is nieuw
en uniek als getal
in een reeks zonder einde

zo gaat het leven
dat wij allemaal leven
alsof er geen einde is

Ik ben een gier
en tijd is mijn prooi
Als hij vliegt, vlieg ik

sneller, als hij voorbij is
verslind ik hem
in mijn hoofd

Ik verteer het vlees
van mijn ervaringen
en verslijt mijn lichaam

tot mijn snavel te zwak is
en de tijd ontsnapt
naar zijn laatste einde