Gravend voor een nieuwe boom
vind ik botten in mijn tuin
die geleefd hebben
waar ik nu woon

in een huis als het mijne
misschien wel hetzelfde
aangekleed met vlees
twee ogen en een mond

een onbekende zoals de buurman
met zijn wilde haren, in badjas
voor het raam
zoals zoveel mensen

personeel en passanten
mensen die het druk hebben
en mensen die zich vervelen
allemaal figuranten

ze treden op en vullen de wereld
van anderen zonder te spelen
in een toneelstuk, ook ik niet
met de botten in mijn hand

Duizenden foto's van mijn leven
heb ik gehouwen in steen
zonder mijn naam
laat staan verguld
in uitgebeitelde kapitalen

Foto's voor vreemden
die nog niet leven
Ik heb ze geteld en gewogen
hun saldo is nul
komma nul

Ik ben gerijpt, zachter
en zoeter nu
niet wie ik ben geweest
niet wat hard blijft
alsof het nog bestaat

Met al mijn ervaringen
heb ik me ingebakerd
in de stenen plooien
om daar te vergaan
en vergeten te zijn

Onverstoorbaar in de zon
staat de berg te zijn, te zijn

Wolken ontvangen, en hagel, sneeuw
hun bruisende en kolkende vertrek

aan zijn voeten, de kinderdrukte
en de puberherrie van water

dat zich warm speelt
in een ingebed avontuur

En op de berg sta ik
te zijn, te zijn

De zon ontvangen, ervaringen
en nachtgedachten, oud worden

Alles smelt, niets in handen
niets in mijn open armen

De snelheid van de trein trekt
voor mijn ogen de massa uit

de wereld, vormeloze strepen

tekenen onwetenschappelijk de formule
van Einstein op de ramen

Soms is even in beeld
wat het is, als je stil staat

Dan kun je zien
wat het is, iets tijdelijks

in zijn raadselachtige vlucht
van schijnbare illusies

Alles bestaat
onwetend hoe

Op het strand duwen we ons
door de wind naar het licht toe
Er is geen tunnel of heilige poort

Om op adem te komen draaien we
ons om en rusten uit, de wind gaat
heel de wereld over, en wij waaien

even mee met de meeuwen en
stromen even samen met de golven
uit over het blinkende zand

Het luchtruim is ons te groot
schuin voorover hangen we
haast stil, maar het is geen spel meer

We gaan er maar bij liggen
luisteren naar de rijen branding
die ook breekt in ons bloed

De storm ligt er nog
schimmelig wit om de gaten
van het filigraan dat eens
een machtig gebouw was

ver verweerd en vergruisd
met harde keutels en kapok
in de hoek, een dode vlieg

Scherven rinkelen onder
mijn schoenen, de resten
klotsen ritmisch weg
van mijn voetstappen

Alles valt ten prooi
aan de dagelijkse honger
van het licht, de zon

die honing smeert
op de oude stenen
en de scheuren bevrucht
spinnen stuurt, vogels

lentes doet fluiten
tot wat er was
onzichtbaar is