Ik heb besloten niet te treuren
om mijn geboorteland, de bomen
van mijn jeugd, ik wil geen foto's

Ik heb besloten niet boos te zijn
op mijn vader, zijn regels
en de trotse familie die zwijgt

Ik heb besloten geel te leven
Zon in mijn huis, op de muren
mijn buik en mijn blote voeten

Ik heb besloten te dansen
mijn eigen verhaal te zijn
voor mijn eigen ogen en oren

Hij slaat me, en zij
voelt de pijn niet
ze kiest liever zijn kant

Ik lach erom, ik ken het
ritueel, ik ben alleen
maar de laatste in de rij

Niemand hoort het, niemand ziet het
Wie zou me helpen? zo hard
schreeuwt en slaat hij niet

Hallo Aarde, Hier Siera
ik ben een rode duivel
ontvangt u mij?

Kom Binnen, Toekomst
ik wil leven en gelikt worden
lik me alsjeblieft droog en koel

Doe Het Nu

Ik moet het zelf wel zijn
die dagenlang doodgeboren
gillend opgesloten zit
in de onechte wereld
van huis en tuin

waar jij de stoelen klaarzet
in het gras en de zon schijnt
maar geen warmte geeft
in de parallelle werkelijkheid
van het pilletje onder mijn tong

dat een spook van me maakt
zonder lichaam om te doden
enkel met uitgewerkte plannen
hoe je dat doet en definitief
van het spook af komt

Ben jij mijn oefening
in mijn lichaam adem
te voelen en te voelen
opsteken tot een storm?

Ben ik jouw oefening
om te luisteren, alleen
een vraag te stellen
als ik niet verder durf

om fragmenten van feiten
en verwarring uit te braken
in een horten en stoten
van stiltes

die jij ondergaat
zonder comfort, zonder
dichterbij te komen
zo dichtbij ben je al

vol vertrouwen
dat ik diep durf
te ademen, te huilen
en verder te gaan

zoekend
in het donker
ontdekkend hoe
ik dat kan?