Ik weet nog goed, we zaten op het strand
met vrienden, raakten blozend licht verbrand
mijn zusje hield een waaier in haar hand

Ze keek steeds naar de baby op haar schoot
had voor zijn voeding half haar borst ontbloot
een knipoog maakte mij tot deelgenoot

Ze zei me: trouw is ieders vrije keus

Ik vatte dat maar op op mijn manier
haar uitspraak is voor mij een souvenir
dat ware liefde meer is dan plezier

Mijn blik vroeg snel haar man om commentaar
ervaring had ik niet, gelukkig maar
ik wilde heel graag weten: is dat waar?

Is trouw echt altijd ieders vrije keus?

Er renden jonge honden en ik zag
kastelen bouwen op die mooie dag
een rode zwembroek wapperde als vlag

Terwijl ik nadacht over wat zij zei
wat trouw betekende voor mij
wanneer is liefde volgens mij voorbij

als trouw een optie is, een vrije keus?

Ik zag relaties als een veilig avontuur
van samen zoeken naar een soort structuur
van meebewegen met de ander, samen aan het stuur

maar elke kus van liefde tot in eeuwigheid
gaat graag op reis, wil vliegen en verleidt
gemakkelijk een ander na een tijd –

haar trouw is altijd weer een vrije keus

Zinloze boosheid laat ik maar
rondstormen in mijn hoofd
de deur dicht smijten

achter mijn verdriet
een weg zoeken
uit jouw onbegrip

dat ik niet verdraag
Ik lijd, wetend geen kind
te zijn, jij mijn moeder niet

die open of gesloten
mijn gezicht lezen kon
We moeten moeite doen:

getrouwde liefde, samen
onder een juk het leven door
willen gaan, niet weglopen

na de romantische jaren