Ze bukt, haar billen in de kijk
en zet haar schoenen weg
Nooit kijkt ze door het raam

Nooit kan ik over de straat heen
contact met haar maken en mij
en mijn verlangen blootgeven

Het is heet, het waait zo warm
door de stad, dat ik tussen ons in
ruimte zou laten, alleen lichtjes

haar strelen, niet tegen haar aan
liggen, en eerst het licht uitdoen
of de gordijnen sluiten, met een kier

bij het raam, blij van de hitte
wakker te liggen, naast haar
dichtbij haar lichaam

In bed denk ik jou
tegen mij aan, ik ben -
mijn vormen in jouw handen
en kan even vergeten

Mijn buik van binnen vol
blauwe plekken, juist daar
verlang ik jou, wil ik jou
voelen en geen uur weten

Schoon en geurig uit bad
lang en gelukkig
sabbelen en strelen
onsterfelijk keten

Doen wat ik kan, dromen
mijn zinnen, mijn horizon
verzetten tot jij er bent
en tussendoor wat eten

Ondergronds botsen
mijn gedachten op hem
Ze scheuren vlammen

uit zijn gestalte, uit zijn stem
Ze blazen vuur in zijn huis
leggen vuur om zijn vrouw

Een keten van kraters
Aswolken over de wereld
En ik in het Stille Midden

van de catastrofen
die zijn huwelijk moeten treffen
zonder hem te deren

Hoeveel naschokken nog?
Hoeveel hitte?
Hoeveel verlangen?