Kon ik maar een werkloze reus huren
voor weinig geld, die alles stuk slaat
en afvoert (grote brokken, snel schoon)

Ik sjouw met emmers
door de gang van het oude huis
om van te kotsen, zo smerig

als de poepkuil zijn alle kamers
terwijl er nauwelijks iets in staat
Uit armoe

verkocht de man wat hij kon
zeggen de buren afkeurend
ze hebben geen medelijden

De rest gooi ik in de tuin
en wat er nog ligt na de fik
is puin voor de uitleg:

scherven en een zakheilige
versleten zoals hij, nou ja
je weet nooit wat ervan waar is

Alleen wat dood is kun je lijmen
Ik beheers die kunst, de chemie
die stand zal houden

Maar voor het zover is kniel ik
in het veld, mijn knieën kraken

voorzichtig wroet ik
in het verleden, een simpele schep

maakt al gauw meer kapot dan me lief is
Ik verzamel wat zou verdwijnen

onder de welvaart, graaf het uit
voor een nieuwe parkeergarage

en ik vind stukjes om niet
te vergeten, om de geschiedenis
ruimzichtig te kennen

Uit de wijde omgeving
buitgemaakt, nu vastgepind
om ze niet te laten verdwijnen:
trofeeën uit het verleden

stenen tekens op staken
bewaard als beschrijving
van het dagelijkse vroeger
dat niemand zich herinnert

scherven tijd

uit de grond waarop wij leven
het hiernamaals van het bloed
van onze voorouders, hun zweet
en tranen, een levend fundament

voor onze welvaart en de rest
de onmacht en de zachte liefde
van de zorgzaamheid, is te week
en te vluchtig, in onze ziel

alleen een weten

Met vroeger heb ik niets
te maken, die tijden waren
anders en ze zijn voorbij

Wastobbe, bleekveld en tuin-wc
in sepia met kartelrand
achter moderne kleurenfoto's

van mijn eigen leven in de vaart
der volkeren naar de romantiek
van pretparken om mee te doen

met Romeinen of Indianen
boeren en oude ambachten
uit de Middeleeuwen

mijn eigen leven
als echte verkenner
die de Kelten verkent

en de Batavieren, hun leven
ruikt, de dennennaalden
zompig gras, walmend vuur

verschroeid eten, natte kleren
en de zelf gegraven poepkuil
die ik al kende van de foto

Tussen het tastbare verleden
weeg ik af wat ik kan
opruimen, weeg ik af
wat ik kan

Al deze vertrouwde spullen
kleinigheden, een grote koffer
voor een grote reis, met een kopie
van mijn paspoort van toen

Voor ik de dozen open, draai ik
het opschrift naar me toe
Ja, ik weet het nog
Het is er nog, stofvrij

Keukengerei en serviesgoed
lege lijsten en wat
onderdelen voor het geval dat
zich niet heeft voorgedaan

Ik ken de verhalen
die erbij horen en ik voel
een tijdsverschil dat niet bestaat
in mijn herinnering aan toen