Ik moet roepen, zegt iemand
maar wat valt er te roepen?
Dat gras verdort en bloemen
afvallen, maar beloftes eeuwig
ongebroken blijven?

Zit niet bij de pakken neer
beklim een hoge berg en roep
naar alle harten het lijden
is voorbij, het onrecht, de spijkers
die ons door onze aders geslagen
vastpinnen, en het prikkeldraad
van apartheid dat ons afscheidt

Breek de blokkades af
slecht de ongelijkheid en effen
in de wildernis een heilige weg!
roep! verbreek de stilte!

Omdat ik verantwoordelijk ben
voor zover dat kan
moet ik wel
me verdiepen in het leven

van de rivieren in de delta
de seizoenen kennen
de wind en de getijden
om enige kans te maken

Als ik zelf het water was
zou ik ook naar openingen zoeken
op de zwakke plekken drukken
en waar mogelijk doorbreken

me niet brak laten verstikken
verdampend in de gloeiende zon
van kolonisten die me omsingelen
met betonnen muren en soldaten

Het zou voor mij alles of niets zijn

Scholieren worden mondig
gemaakt, netjes
opgevoed tot brave Monden
in de winkelmaatschappij

Ze hebben honger
naar een ander leven
maar er zijn wetten
en politielegers

voor wie niet meedoet
en klaagt over gebrek
aan kansen, maar geloof me
ik heb het uitgezocht:

Hier kan het niet gebeuren
Mama Mia, niet hier
Maak je geen zorgen
We zijn veilig