Niet in een getto, woestenij of krottenstad
geboren zijn is een feit, geen gunst:

niemand hoeft mij te vermanen
omdat ik niet zelf de akker ontgon
de wegen niet plaveide en fruit eet
van bomen die ik niet heb geplant

Wel in een getto woestenij of krottenstad
geboren zijn is een feit, geen schuld:

niemand hoeft mij te vermanen
omdat ik hierheen ben gekomen
over wegen die ik niet plaveide
om op andermans akker te werken

en mee te eten van de vruchten
van bomen die ik niet heb geplant

Ik verveel me, maar prachtig
is het uitzicht op de stad
in de nacht, nog steeds

te heet om te slapen
of de wolkenkrabbers, de stapels
verlichte ramen te tellen

Mijn hand zwaait welterusten
Zou er iemand naar mij kijken?
Ik knijp mijn ogen samen

tot glurende telescopen
daarna sla ik ze weer neer
om wat te lezen, inzichten

die ik al had, maar nu niet
kan rijmen met de wereld
die me wakker houdt

Kon ik maar slapen, dromen
van lichttorens in de woestijn
zonder er zelf te zijn

We zwermen de grens over
waar de drempel een muur was
de wachters zijn grootziend
de boeren ploegen voort

We banen ons een weg uit de kou
door de rozen rechts, de lelies links
rood en wit dwarrelen
de blaadjes achter ons

We zijn met velen
morgen met meer
er rolt een donder door de wolken
de kinderen worden onrustig

de ouders halen hen naar huis
onderweg glimmen ze nog
van vrijheid, thuis
sluiten ze de deuren

met besmette handen
er is niet genoeg zeep
en niet genoeg voorraad
om ons van het lijf te houden

We ontsnappen keer op keer
spijkeren nieuwe huizen open
duiken er naar binnen
en ontketenen een vloed