Bouw altijd een toren
stevig en in het midden
maak dagelijks een ronde

langs de voorposten, daar
leer je van, ook van de wind
en de boeren, ga even zitten

bij de spelende kinderen
en luister wat zij nazeggen
van hun ouders en de buren

Sla af en toe de trommels
maar graaf nooit kuilen
voor de doden van morgen

plant elk seizoen bloemen
om de pleinen en de steden
als welkom voor de vijand

in je achterdocht, en let op
want hoe beter je kijkt
hoe meer je ziet

Het was er smal en schemerig
zijn hand en arm streken
huid over mijn huid

vertrouwd en aangenaam
als van mijn lief:

hoe vreemd is een vreemde
in een onbewaakt ogenblik?

Met hoeveel mensen intiem
zou ik kunnen zijn als...

Welke verschillen maken mensen
tot vijanden, als het geen probleem is
om bemind te worden

door iemand die je niet kent –
alsof je ogen gesloten zijn

voor vooroordelen, hindernissen
en ingewikkelde omstandigheden

die niemand tegenhouden
die jong is en verliefd

Van ver ben ik
verstoven, hierheen
gewaaid als saharazand

neergeregend
op vruchtbaar land
een korrel stuifmeel

in de gele rand
om de plas in de kuil
op dit pad

waar jullie nooit komen
en ik elke dag
naar het café loop

hopend op contact
in jullie taal, maar
alleen Jannie heeft tijd

om mijn wachten te helpen
bekorten met hoop
en soms zit er iemand

die zich verveelt
thee te drinken
naast mij

Buiten het dorp ligt de brug
zonder weg, bij het kerkhof
Er zitten wel eens stadsmensen
om haar te schilderen
Soms spelen er kinderen

Voor mij is het een beeld
van het leven en vanochtend
trof ik er een vrouw
Ze lag op het landhoofd
en schrok, durfde niet

met me mee te komen, door mij
verloor ze haar niemandsland
Verder gebeurt hier weinig
Er is nooit nieuws
en dat is officieel

Het is leeg op de Grote Markt
De gids vertelt over vroeger
Zijn woorden waaien over

Vogels boven de daken
witte wolken, het duurt lang
voor we iets gaan drinken

In het café steken we
in elkaars taal over
naar de straten waar we wonen

en alles anders hetzelfde is

We zingen mee met de liedjes
van onze tienerjaren en toosten
op de wereld die de onze wordt

Ik rek de tijd, wil de gids
niet loslaten, hem meenemen
en rondleiden in mijn eigen stad

hem laten kijken met mijn ogen
nadat ik heb gezien wat hij zag
nog zonder te weten wat hij dacht