Na het vertrek van de Romeinen
waren we weer eigen baas
in oorlog met elkaar

De adjudanten grepen de macht
eerst de randgebieden
daarna het middenland

Alleen achter de bergen blijven
de bewoners zich nog verzetten
verlangend naar een eigen koning

Zoals ooit
zijn zwaard blonk
blinkt zijn zwaard

onwrikbaar geklemd
in de ogen van de mensen
die dromen van een vredig leven –

een overgeleverde belofte
voor ooit, maar helaas
is het zwaard verdwenen

Praten met mannen
die ik niet ken
meezingen met de muziek

waarop ik dans in de ogen
die mij volgen
als schaduwen

begeerd willen worden
zonder dat het gevaarlijk is
erop gekleed, ook dat

is wie ik ben, vrij
voor zover toegelaten
door de hel

van andermans ogen
die mijn lichaam liefhebben
en mij erom haten

maar dat ben ik niet
ik ben alles
behalve wat zij denken

Expats, gastarbeiders, mensen
die geen kant op kunnen en blijven dromen
van een vrij leven als herders en veeheren
in een eigen land van grazige weiden
melk en honing (de oude belofte)

De jonge mannen verlangen
naar de mooie meisjes
van het noorden
terwijl zij hier het werk doen
in de delta, waar ze zich alleen thuis voelen

in de verhalen
van de oude god die de wereld schiep
met gedachten uit zijn hart, levende
woorden uit zijn mond, de Pottenbakker
die de mens boetseerde

verhalen
die hun ziel kneden, wat licht geven
wanneer het donker is in hun hart
vol oude as, waarin nog gloeit
het vuur van de Vernietiger

Ik ben terug, op mijn hoede
in de straten van mijn jeugd
en de huilende omhelzing

van amma en mijn zussen
aan de oevers waar ik heb gespeeld
Ik ga hier niet meer weg

al moet ik ervoor vechten
Niet in míjn hand ligt het
om te sterven of te doden

Elders een balling, een beleefde gast
die zich voegt als een slaaf
kan ik niet blijven

Ik ben terug, op mijn hoede
in mijn eigen huis, en jij broer
de oudste, jij moet wijzer zijn

Geen koning
kan zichzelf kronen
hoogstens kan hij een dienaar zijn

Nooit wou ik van iemand iets verdragen
behalve van mijzelf, het allerliefste

was ik lui en als ik ooit een keer
een beetje hielp dan keek echt iedereen

mij verwonderd aan -- ik zie de tijd
al komen dat geen mens zich dat herinnert

IJskoud snauwde ik mijn ouders af
eeuwig was ik ruzie aan het maken

er leek bij ons thuis altijd iets te moeten
zijn en steeds was ik dan op mijzelf

boos, terwijl er niemand boos op mij was
wat het extra moeilijk maakt helaas

dan wilde ik met rust gelaten worden
en van ellende ging ik zitten huilen --

heel de aarde is een tranendal
dat een meisje deugdzaam moet verduren

door elke dag opnieuw weer mooi te zijn
als een bloem waar mensen blij van worden

Ik geef me
te lezen

dat is een daad
geen verlangen

het is overgave
geen gevaar duchten

het is delen en helen
wie we zijn

samen losmaken
wat vast zit

een band
van vrijheid

Ik zou
ontsnappen, niet beter weten
en ervandoorgaan, misschien bang
zonder straatkat die mij helpt
maar vrij

Ik zou
afgaan op mijn dromen
de geuren waar ik niet bij kan
door heggen en tuinen struinen
dat zal ik nooit vergeten

Zou het
zo gegaan zijn
en wil jij dat ook
of is aandacht genoeg
wanneer je miauwt

Vermaak me, Streel me
of vraag je: Troost me
je hebt gewoon geen idee
wat een gevangenis is
laat me vrij

Zwijg, ook morgen, vertel
geen verhalen, geen illusies
geef me liever niets

De werkelijkheid is genoeg
zoals ze is, onbenoemd
vrij van etiketten

Als ik dat ooit leer
zal ik wijs zijn en zelf
het bekende zien

ook wat onbenoemd is
waarvan ik moet raden
wat ik ruik, wat ik voel

en hoor en zie
ook jij
die gekend wil zijn

Zwijg, kader jezelf niet
in een anekdote, zo'n korte film
gevangen in sjablonen