Op een dag kwam weemoed
in me wonen
je bent eenzaam

zei ze
je ziet de mensen
passeren

en je denkt
zij leven
met handen en voeten

je mist dat
zonder te weten
waarnaar je verlangt

misschien naar de sferen
van vroeger
de andere lentes

toen de dagen nieuw waren
jijzelf onsterfelijk
en de wereld van jou was

Mijn thuis
als het nog bestaat
in de rimpels en grijze haren
waar ik uitrust

Mijn lijf
stram van de jaren, alles
zo lang geleden, ook jij
mijn lieve onbekende

Mijn ziel
vol tranen, herinneringen
aan jouw zoete lippen
om nooit te vergeten

Mijn lied
mijn adem, die nog zingt
waar ik ophoud
terug te komen

Dit jaar vertellen de karavanen
   dat de Grote Koningin met grote eer
   begraven is, ach mama
   zonder mij

Dit jaar vertellen de karavanen
   dat de Zonnekoning ziek is
   zijn vrouw ook, en men fluistert

   dat de goden hen straffen
   dat zij maar mensen zijn
   dat iedereen weet wat er komt

   van inteelt, o broertje
   o mijn lieve zus, wat hard
   is jullie lot, de Zon staat te hoog

   te ver van onze familie, ook hier
   in het tussenland waar ik ben
   blijven steken met de repatrianten

Dit jaar vertellen de karavanen
   dat de Zon is verbannen
   uit de naam van de koning

   dat hij bleek en koortsig is, met een klomp-
   voet en de ruggengraat van een slang
   die zich vooruit duwt met een stok

   Mijn neefje – ik ken je niet, men zegt
   dat je even mooi bent als Nefertiti was –
   ik bid de hemel zich over jou te ontfermen

Dit jaar vertellen de karavanen
   dat de koningin-weduwe alleen nog
   haar grootvader heeft om mee te trouwen

   De koning van het noorden geeft geen antwoord
   op haar brief, haar verzoek om een man naast haar
   op de troon die niet te redden is

Onze band vervaagd tot wat

woorden geladen met gevoel
om een hartvol roest
Schitterende herinneringen

De kleur van jouw ogen

Die eerste keer, verdwaald
in elkaar, samen
de weg aan het vinden

Alles waar jij goed in bent

dat je toch los moet laten
Cadeaus zonder pretentie
hand in hand gegeven

voor het hotel, in vallend blad

Wolkjes ademen zonder tekst
Sneeuwvlokken sieren ons haar
Dat zou eeuwigheid mogen zijn

Bij de brug onder de Tuin
der Dichters zit ik te kauwen
op de wereld zoals ze is
Ik zie de mensen gaan
jong, moe of roekeloos
de beschermheilige tartend
die aan de binnenspiegel bungelt
Laat in de avond lopen ze in de berm
met bagage of sprokkelhout
op hun hoofd, kruizen om hun nek
op de schouders van hun ziel
en als hangers in de kledingkast

Het Symbool is overal
Op het plein heeft het gaten
van de spijkers, uit het koper
spuit levend water
De verlossing komt pas later
het is treurig gesteld met de mensen
ik zie het aan de gezichten
van Jezus in de winkels
Droevig kijkt hij me aan
Te koop voor weinig geld