Mijn brein dat lacht en vleit, verliest het pleit
Van pijn verwacht het spijt, dus kiest het nijd
beschouwt zijn dood vooral als nederlaag
en houdt zich groot met knal de wedervraag:

Heb jij soms minder kans op ongeluk
wie blijft er in balans, ook onder druk?

Mijn lichaam is een onbekend gebied
een wildernis die consequent herziet
wat goed voor mijn gezondheid zou zijn, haar niet schaadt –
men doet door kleine domheid gauw gevaarlijk kwaad!

De tijd die komen zal is al geweest
de vale hengst, de pest, het wildebeest
de winnaar, tronend op zijn schimmel hoog
zegevierend met de koningsboog

het maaien van de rode paardenstaart
de zwarte met een schaal die alles weegt
wat voor zijn hoeven uit is weggeveegd
door bliksemflitsen van een hemels zwaard

Wie slechts de dagen wil, en niet de nacht
leeft als een lam, geschoren voor de slacht
in vage angst, gesmoord in zielig geblaat –
hoe zou het kunnen weten wat er komen gaat?

De gang van zaken maakt ons bereboos
we wreken ons, meedogenloos en zoet
we zullen baden in fonteinen offerbloed
en spottend roepen: Adieu! Sterf goddeloos!

We lachen om de anderen en om hun juk
het rationele uitstel van hun dagelijks geluk
we lachen om de oude mannen en hun macht
die dromen van herwonnen levenskracht

Beklaag hen, want ze accepteren niet
hoe vluchtig zij bestaan als parasiet
beklaag hen vrolijk om hun denkendom
en vraag bij alles dat je doet: Waarom?

Om Om
Al Al

Om Bhur Bhuvah Svaha
Aarde, Al dat leven schept
Adem, Al dat lijden wegneemt
Vuur, Al dat gelukkig maakt

Tat Savitur Varenyam
Het Energie Beginsel

Bhargo Devasya dhimahi
Het licht als mijn geest wakker is

Dhiyo yo nah' prachodayath
Wijs is degene die het begrijpt

Deze stad heeft sterren
een Pad van Roem geplaveid
door onderheren en commissies
die professioneel gewichtig doen

als hoeders van internationale eer
Wie aan hen ten prooi valt
is voorgoed zichzelf niet meer
wordt uitgewist en vervangen

door de icoon met zijn naam:
Gotama de verlichte
Jezus de hoogste liefde
Sokrates heeft zelfkennis

Leonardo en Albert zijn geniaal
en Judas staat voor verraad -
wij passanten praten het na
en laten de sterren stralen

om zoveel mogelijk licht
van hen te ontvangen, waarom
eigenlijk? Waarom verraden we
onszelf door niet te durven

liefhebben, verlicht en bevrijd
te weten wie we zijn?

Ik ben weer de oude
vrolijk vliegt mijn geest
voor de groep uit naar de zon:
ik krijg een lachende hoed

Oma wat heb u grote ogen!
Om heel de dag te kijken
en me aan het denken te zetten

over mijn vertrouwde zelf
vol actie en aandacht
vol onuitputtelijke energie
totdat de reactie komt

op al die heerlijke stofjes
in mijn bloed en mijn lichaam
ontspoort: moet ik

glimlachend verkiezen om saai
het midden te houden, koersend
naar een kleiner, innerlijk geluk?
Ik weet het allemaal

zo goed, maar het is een gevecht
om wie ik ben, oh doem, oh wijsheid
van mijn verstand

Mensen zijn te kort oud
en te lang jong, ze worden
niet zo wijs als kabouters

Ze hebben weinig profijt
van de lessen die ze trekken
uit vreugde en verdriet, en

van de lessen die ze negeren
omdat ze liever geloven
in wat de wereld belooft

omdat ze liever geloven
dat het binnen bereik is
en het vooruitzicht het waard is

om te blijven wachten
en ik kan er niets aan doen
ik ben maar een regenboog

die nooit is waar jij bent
een poort aan de horizon
waar alle afslagen samenkomen