Verkoudheid, griep: kan gebeuren
Ik lig in bed, ingepopt in mezelf
een klamme cocon
ik lijd vooral

aan verlangen, onverklaarbaar
veel vuriger wil ik jouw lichaam
voelen, een laaiende lust
van leven waar ik te ziek voor ben

Natuurlijk, mijn hoofd ligt open, bloot
is mijn keel, afgeschraapt
door niesvirussen
mijn lippen staan droog en branden

verlangend naar jou
bemin mij toch, geniet
van mijn warmte
nu ik herboren word

Deze straat in wonderland
een laan van roze wolken
moet wel het einde zijn

van de gewone wereld, hier
begint het geluk en ginds
moet wel de poort zijn

maar daar wil ik nog niet heen
Laat me langzaam lopen en genieten
van bomen vol roze koeken

Laat me wegvliegen
uit pijn en misselijkheid
uit de heilige drie-eenheid

van mijn gedachten, mijn
organen en de rest, mijn
wanhoop, verdriet en angst

voor het onverdraaglijke
Laat me in de wolken lopen
Laat het bloesems blijven regenen

Het is een mooie herfstdag
het park prachtig bezaaid

met stekelbolletjes, ze woekeren
overal, ik kan het niet aanzien

Het slechte nieuws valt aan
ik trek mij terug binnen

de muren, sluit de poorten
Laat me met rust, vechten

met de feiten op mijn wereldwijd bureau
terwijl de dagen voorbijgaan en ik onzeker

passen zet in de dans naar het eindfeest
mijn Ik laat binnenstromen, langzaam

Het uitadem om heel te zijn, natuurlijk
gaat het, natuurlijk gaat het voorbij

maar nu een pilletje en dan
eten en weten dat buiten binnen

is - een mooie dag

Sinds die dag sta ik

oude doorgestreepte tijger
in een jong lichaam

in een ander licht
dat mij ontkleedt, onverbiddelijk

de veters van mijn zekerheden losmaakt
mijn gewoontes en dromen losknoopt

mijn ogen open kust
voor de schoonheid

van de afgrond
en met zachte hand

mijn onsterfelijkheid uittrekt
De afgrond is geen afgrond

als ik vlieg en jij
mijn hand aanneemt: kijk naar mij

ik kijk naar jou
in een ander licht

sinds die dag dat ik zo blij was
nog te leven – ik ben

na diep zuchten klaar
voor de sprong

Tevreden over elke stap
die de tangen van niet
en de messen van wel

bewegen overwint
loop ik steeds meer buiten
de lijntjes van de maatschappij

in mijn eigen kringetje
Er rinkelt gevaar
in mijn lange adem

van stap voor stap
langzaam leven
Ik doe steeds meer

honing in de thee
maar ik weiger te vluchten
in de poedersneeuw van de nacht

Vrienden weten zich geen raad
met mij: niet met zichzelf
en hun eigen zorgen

waarmee ze welkom zijn
maar die ze bedekken
met zorgen over mij

en mijn goede moed
tegen beter dromen in
tegen hun dromen in

omdat ik een stuk van mijn leven zou missen
als ik vandaag vergeet
voor een dag van morgen

Durf naar mij te kijken
terwijl het donker wordt
en ik lig uit te rusten

ik ben niet dood
ik ben een bloemenkind
in de schoot van Moeder Aarde

Dat gevoel van vergelen en vallen
tot een tooi om mijn voeten
de rijkdom van wat was, wat niet

ontbrak, dat ken ik goed
maar ik kijk er niet naar
zoals mijn vrienden doen

Zij zakken maar even mee
in mijn schoonheid en dankbaarheid
en gaan dan gauw weer

aan de kant staan
kijken in de put
waarin ik knoppen bot

Dat gevoel van hard werken
op de evenwichtsbalk en hoi
ik leef, io vivo, dat ken ik goed

Ik val niet, ik plus bij
en trek af, stap voor stap
ga ik verder dan zij

Ik zit klem, hoe kom ik hier

uit, hier weg, wie helpt mij
vergezelt mij, desnoods alleen
in gedachten, naar de Gouden Poort
met vrije vogels in de glimp
van het licht tussen haar deuren?

Wie voelt mijn liefde trekken
aan de netten die ons verbinden?

Wie wast de harde korsten
van mijn lijf, kust mijn wonden
tot bloemen als de mooiste
jurk die ik ooit droeg, wie
legt zijn hand in mijn bloed

als een hart?

Opnieuw ziek. Paniek
in mijn eigen huid
in stukken te vallen

Uit alle macht proberen
mezelf vast te houden
Naar wapens zoeken
en van listen dromen
Wakker worden zonder

Het probleem de deur uit
lopen, ergens in het gras
moeten rusten, bloed zien
wellen uit een schaafwond

Verbijsterd ernaar kijken
Mijn waardeloze lichaam
vol vers bloed, vol kracht
Er is nog zoveel te doen

wat ik dacht te kunnen
uitstellen, tijd en aandacht
voor vrienden in de wacht-
kamers van mijn gretige leven

Kom op, ik leef, ik kan
bloeden en ziek zijn, zorgen
voor anderen, ik leef –
geen afgepaste uren

Is het huilen als ik huil
in gedachten, dobberend

als een drenkeling tussen drijfhout
de wrakstukken van mijn hoop

op mijzelf en verstandige dokters?
Zou de chemie van tranen meer

rust geven, adem geven
dan jij, jouw warme lichaam

in mijn rug, samen
in de landloze zee?

Woorden zouden hier net zo
nat en stuurloos drijven, vandaag

te klein om mij te dragen –
houd jij me maar vast

je hoeft niet te praten
mij niet te begrijpen

kom, je hoeft niet
mijn redder te zijn

De oude mensen op de soos
zijn vrolijk en mobiel
genoeg om te komen
Andere bejaarden zitten gebrekkig
thuis in hun lichamelijke ongemakken

Ik denk me wel eens in, dat het 2050 is
en ik in een gemakkelijke stoel zit
te fantaseren hoe het vroeger was

en dat ik door een wonder
ineens terug ben in die tijd
weer 24 volle uren per dag
mag voelen hoe het leven was
in mijn 38 jaar oude lichaam

in het licht van later, van half verdoofd
pijnlijk versleten zijn, bijna weg
uit het leven dat ik koester

weer midden in de Kracht
die door mijn verdriet heen stroomt
en die straalt terwijl ik haar doorgeef
aan mensen die haar zoeken
en gevonden hebben zoals ik

Het is niet gezellig
in mijn lijfhuis, zwetend
op bed strek ik me wijd uit

tot een X
(waarde onbekend)
om af te koelen

maar er staat geen wind
en de lucht is vochtig
van verdriet om mijn lot

en van angst dat dit het laatste is
wat ik nog vol kan houden, dat
het daarna te erg zal zijn

(ik weet niet precies wat –
  soms is het te donker
  dan weer schijnt het licht te fel)

Ik heb ruimte en adem nodig
om te strijden, ik ben een krijger
in mijn hoofd en mijn buik

omsingeld, ingesnoerd
en verstikt, lucht genoeg
maar niet voor mij?

Steken en krampen

om het gevaar, de gong gaat
(voor een nieuwe ronde)

Niet de strijd maakt de strijder
maar zijn vrede
met de afloop

     Mijn poorten staan open
     er stroomt energie binnen
     mijn gezicht straalt ervan

     Ik leef, ik leid je niet af
     met gouden haren, ik ben
     kaal en onversierd het leven

Niet: hoop doet leven
maar innerlijke vrede
met de afloop

     Ik verlaat mij niet
     ik trek me niet terug
     in pijn en verdriet

     Ik laat het leven in en uit-
     stromen, ik sta in het licht
     waarin we elkaar vinden

Niet als zieke ben ik hier
maar in mijn bevochten vrede
met de afloop

     Mijn borst ademt op en neer
     mijn lieve lichaam doet zeer
     ik bestraal het

     Met warm water was ik
     schilfers en zuchten van me af
     en ik rek me uit, voorzichtig

Mijn lichaam weet het niet
dat ik jarig ben, het weet nog niet
wat er vandaag werkt, en wat niet

Het tintelt. Het doet zeer.
Waar haal ik de kracht vandaan?
de Kracht, de Kracht

Warhoofd, ben je al wakker
hier op de rand van het bed
wat denk je, kan ik al opstaan?

Dag Missy Pinkelpoes
waarom zeg je niks, kom
zing je een liedje voor mij?

Laat de telefoon maar liggen
ik weet wel dat ik lief ben
als ik fit ben zonder pijn

Alsof ik oud ben, begraaf ik
vrienden uit het ziekenhuis
Wie er nog over is, vergelijkt
het ritueel met beelden van bovenaf
(en jezelf als toeschouwer)

van het afscheid waar je zelf niet bij bent
na de anticlimax die eraan voorafgaat
J e     w i l t     h e t     n i e t     w e t e n
Nee, niemand wil het weten
(niet van zichzelf, niet van een ander)

Protesteren tegen Het Leven
is heel erg Leven, ook
al is het belachelijk
temeer omdat je nog zoveel wilt
(meemaken en genieten)

Misschien roep ik maar wat
schreeuw ik om niet te huilen
en dood te gaan van wanhoop
Vrienden vangen flarden op
(en begrijpen me niet)

Er zijn ook goede uren
bitterzoet als ik erbij stilsta
dat ze veel te gauw
er niet meer zullen zijn
(ik er niet meer zal zijn)