Jij op jouw balkon
met een herinnering
een mooie herinnering
een mooie avond, stilte
jij op het balkon, ik in de kamer

schemerende nevels een gloed
over de stad, zoals toen

je wakker werd uit de roes
verkleumd en klam
een paar mannen nog
aan het vissen, de geur
van de wijde kleine wereld

van grondmist, die sfeer
die zomaar over jaren heen stapt
van dat gras naar dit balkon
een herinnering om te delen
over dagelijkse zorgen heen

Een halve steen van
vriendschap blijft

ook als jij compleet bent
zonder mij en het waar is

wat een wijze vriendin las
in de lijnen van jouw hand

zelfs als jij nooit meer
zou denken aan mij

Ik heb geen toespraak, ook niet deze
en geen vaarwels die jou omarmen
je nog een laatste keer verwarmen

ik ken de boeken die je hebt gelezen
en weet wel wat je zoal dwars zat
naar welke films je keek en wat je at

toch heb ik jou niet goed genoeg gekend
om echt te kunnen zeggen wie jij bent
mijn toespraak over jou is daarom deze:
jouw eigen dagboek om uit voor te lezen

We zochten en we vonden daar
al gauw een schaduwplekje waar
we min of meer hartstochtelijk
genoten hebben van elkaar

beschut maar in het openbaar
wat zeker niet valt goed te praten
dus voelde ik me opgelaten
terwijl ik huilde van geluk

het was te heerlijk om te zeggen
ik vond het moeilijk uit te leggen
en wist niet hoe er over te beginnen
kon niet mijn schaamte overwinnen

maar morgen als ik 's avonds rust
genoeg heb wil ik voor zijn mond mij kust
mijn tranen toch eens serieus bespreken

want die zijn volgens mij vooral een teken
dat wij het fijne niet meer moeten doen
en beter ons genot beperken tot een zoen

Ik weet hoe regen smaakt
en bitter kruid in mijn tong
snijdt – alles wat eetbaar is
geproefd en vernietigend verwerkt
tot een hof van herinneringen

met paden liefde naar perken
vriendschap en bedden ondeugd
staken boosheid, vijvers verdriet
en een stinkende composthoop
van mislukkingen en verlepte idealen

het klinkt ordelijker dan de doolhof
die het is, het web waarin ik de weg
ben kwijtgeraakt, waarvan de draden dun
en dof geworden zijn en gemakkelijk
breken in de genadeloze zon

die de blinkende druppels dauw
van de hemelsblauwe illusies
uit mijn jeugd heeft verdampt
en iedereen noemt dat wijsheid
die met de jaren komt

om mensen los te maken
van hun verlangens en laatste
lichamelijke ongemakken
maar het is een geheim
heb ik ontdekt

Hij kleedde je in ondergoed
verdraaide licht de linkervoet
compromitteerde toen het been

Een paar seconden bleef ik staan
want waar kwam het idee vandaan
dat jij hetzelfde bent misschien

Zo onafhankelijk en stil
staren jullie door mij heen
wat is er in mijn ziel te zien?

Ik zocht naar een verschil
zoveel lijk jij op haar
de etaleur was toen al klaar

Ik heb doosjes (eerste kwaliteit)
met spijkers, een jampot vol
sleutels van onbekende deuren

en een berg koffers bewaard
vonderwerpen uit mama's huis
geheim geworden herinneringen

als onbeschreven museumstukken
schraal op een schap in de schuur
door mij weggezet om later ooit

mijn verleden mee te openen
als de tijd stil gaat staan, en ik
geen deuren meer vind

naar de toekomst, alleen nog
kan verdwalen in het heden
of in het verleden

Na het springen leer ik
tussen tranen en lach
met vaste partners
de stille passen

Soms huil ik om later
steeds weer om vroeger
en de herhaling ervan
alsof het over moet

Dansend denk ik
ook aan het fijne
dat niet mogelijk is en
waar ik van verlost ben

ofschoon ik het mis
wat ik rijm als ik rust –
door een oude kier
sluipt fantasie binnen

en er is wat er was

Zolang de verf nat is
schrijft mijn vinger
bont overvloeiend
mijn dagboek

Onuitgesproken vragen
tint na tint en krul in krul
op het topje van mijn vinger
gedoopt, laag op laag

een toverbal van herinneringen
die ik langzaam aflik, elke keer
dat ik hun smaken wil proeven
en mijn leven herlees

Mijn geboorte heb ik onthouden
maar zonder bijsluiter
want woorden kende ik niet

alleen ervaringen en associaties
van ervaringen met ervaringen
en als tiener droomde ik vaak

omhoog te kruipen uit een hol
in de grond: licht aan het eind
van de tunnel die nauwer wordt

mij omklemt en bang maakt
flauw te vallen en te stikken
Ik kan niet vooruit, niet terug

maar toen is het toch gelukt
dus geef ik ook nu niet op
al durf ik niet te gaan slapen

Bij het tanden wisselen dacht ik
dit ken ik, deze zeurende pijn
deze jeuk die niet te negeren valt

een herinnering die wakker wordt
de doorbraak van de eerste tandjes
heb ik dus onthouden

net als het wachten, het schrijnen
wanneer ik verschoond moest worden:
lichamelijke oerervaringen

het begin van mijn binnenwereld
toen mijn dagen en nachten
nog bestonden uit buitenwereld

uit eten, groeien
en niets daarvan weten
tot de tijd gaat stromen

rondom het eiland dat ik ben
in de wereld, die de werkelijkheid
als herinneringen in mij slaat