Mijn dagboek is te eerlijk
om te bewaren, wat heb ik eraan
om me ongelukkig te lezen
en me suf te piekeren
over bedekte termen, turend
wat er nog te zien valt
door het matglas, schimmen
die ik overtrek met klare lijnen
van later. Het lijkt al gauw
echt, een paar strepen zijn genoeg
voor een sneeuwlandschap
dat ik kan laten ontdooien
door verder te tekenen:
weer een bladzijde, weer een dag
aan mijn leven geschreven
bloesems geschreven
op mijn pad vol doornen
in het spokenhuis
van mijn lichaam